Św. Franciszek z Asyżu

Święty Franciszek z Asyżu był synem zamożnego mieszczanina, który na wielką skalę handlował suknem. Na chrzcie nadano mu imię Jan Chrzciciel, ale ojciec zwykł go nazywać Francesco. To właśnie przezwanie przylgnęło do niego na zawsze. Wrażliwy, nieco asteniczny Franciszek oznaczał się niepospolitymi uzdolnieniami intuitywnymi i był bardzo muzykalny. Przede wszystkim cechowała go jednak bezgraniczna szczerość i wielkoduszność. Zjednało mu to mir u rówieśników, toteż niebawem stał się jakby niekoronowanym królem złotej młodzieży miasta. Ale rychło także popadł w konflikt z wyrachowanym ojcem. W r. 1205 uzyskał ostrogi rycerskie i znów zaciągnął się do wojska. Ale w drodze usłyszał wołanie Boże i przełamawszy wstyd, czym prędzej wrócił do miasta. Wiódł teraz życie pośród modlitw, jałmużn i posług oddawanych chorym. Gdy trwał na modlitwie w kościółku Św. Damiana, usłyszał głos Chrystusa, który wzywał go, aby odbudował dom Boży, popadający w ruinę. Zrozumiał to dosłownie, zabrał więc z domu błam sukna, sprzedał je we Foligno i uzyskane pieniądze obrócił na reparacje u Św. Damiana. Ale w sprawę wkroczył wówczas zdumiony ojciec. Wytoczył synowi sprawę sądową, a potem go wydziedziczył. Zdecydował się poślubić oblubienicę-ubóstwo oraz poświęcić się apostołowaniu. Wkrótce zdobył towarzyszy i z wielką prostotą rozpoczął z nimi przepowiadanie słowa Bożego w dolinie Rieti. Potem z dwunastoma towarzyszami podążył do Rzymu, aby od papieża uzyskać aprobatę dla nowego sposobu życia. Udzielił więc Braciom Mniejszym – tak się bowiem nazwali – swej aprobaty oraz pozwolił im na głoszenie pokuty.