Do wyboru 3 rozmiary: A4 (210/297 mm), A3 (297 x 420mm ), A3+ (329 x 483mm).

Kolory wydruku mogą się różnić od widocznych na ekranie, gdyż jest to zależne od indywidualnych ustawień monitora.

Materiały użyte do produkcji obrazków są wysokiej jakości, wydruki A4 na świetnym papierze Epson (192g); wydruki A3 i A3+ na papierze o gramaturze 230g. Ramka polskiego producenta wykonana z aluminium z frontem z pleksi z antyrefleksem, dzięki czemu grafiki zyskują szlachetną matowość. 

MARCEL 

Jest to imię pochodzenia łacińskiego. Wywodzi się z rodowego cognomen jednej z gałęzi rodu Claudia. Najczęstszym praenomen w tym rodzie był Marcus, od którego Marcellus bezpośrednio się wywodzi (sufiks -el¬lus). Ród Marcelli był pierwotnie rodem plebejskim, a z czasem stał się patrycjuszowskim.

W samym Martyrologium Rzymskim znaleźć można szesnastu świętych, którzy nosili imię Marceli. Siedmiu lub ośmiu pojawia się ponadto w innych wykazach.

Marceli, męczennik z Chalon-sur Saône. Grzegorz z Tours oraz wiele pomników hagiografii i liturgii świadczy o stosunkowo wczesnym i żywym kulcie tego świętego męczennika. Marceli czczony był zawsze 4 września. W 1050 r. pod Chalon powstało opactwo benedyktyńskie pod jego wezwaniem.

Marceli, męczennik z Tangeru. Jest to autentyczny męczennik afrykański, który zginął w r. 298 w Tangerze (Tingis). Był centurionem. Gdy w święto, urządzone z okazji nadania cezarom Konstancjuszowi I i Galeriuszowi nowych imion, odmówił z pobudek religijnych służby wojskowej, postawiono go przed trybunałem, a Aureliusz Agrykolus skazał go na śmierć przez ścięcie.
Marceli I, papież. Okres dziejów Kościoła rzymskiego, w którym dokonał się jego krótki, sześcio- lub siedmiomiesięczny pontyfikat, jest dla braku jednoznacznych źródeł okresem szczególnie zamglonym i trudno rozpoznawalnym. Srożyło się prześladowanie dioklecjańskie, gmina chrześcijańska była skłócona, rozdarta zwłaszcza problemem tzw. lapsi, czyli tych chrześcijan, którzy ugięli się przed groźbą prześladowań, a potem zapragnęli wrócić do wspólnoty wiernych. Szczątki historycznych relacji o tych czasach, jakie się zachowały, świadczą dostatecznie wyraźnie o faktach, ale nie pozwalają na dokładniejsze odtworzenie ich przebiegu. Według Liber Pontificalis Marceli zdołał zreorganizować administrację kościelną Rzymu, duszpasterstwo oraz opiekę nad cmentarzami. Twierdzenie takie przyjąć tym łatwiej, że po objęciu rządów przez Maksencjusza (jesień 306 r.) prześladowanie rzeczywiście osłabło. Na skutek dalszych niepokojów wśród rzymskiej gminy chrześcijańskiej tenże Maksencjusz miał jednak w kilka miesięcy później skazać Marcelego na wygnanie. Papież zmarł poza Rzymem, ale pochowany został na rzymskim Cmentarzu Pryscylli. Był wyznawcą, ale powszechnie uważano go za męczennika dlatego, że przebywał na wygnaniu.

Marceli, biskup. Na stolicę biskupią wstąpił prawdopodobnie w maju 463 r. Sakry udzielił mu św. Mamert z Vienne, nie zaś, jak wypadało, metropolita arlezjański. Wedle Grzegorza z Tours uchodził za cudotwórcę i wyznawcę. Na jakiś czas miał być wygnany z miasta. Gdy powrócił, zdołał jeszcze wybudować baptysterium. Zmarł 17 stycznia 510 r., po 46 latach rządów biskupich.

Marceli Spinola y Maestre. Urodził się 14 stycznia 1835 r. w San Fernando pod Kadyksem, w rodzinie oficera spokrewnionego z arystokracją hiszpańską. Nauki pobierał w Grenadzie, Walencji i Sewilli. Studia prawnicze uwieńczył doktoratem. Przez jakiś czas był adwokatem i jako taki chętnie oraz bezinteresownie bronił ubogich i uciśnionych. Potem dokonał innego wyboru. W Sewilli zapisał się na studia. W r. 1884 otrzymał nominację na stolicę biskupią w Coria. Zasłynął tam z gorliwej pracy duszpasterskiej, a także z troski, jaką otoczył Las Hurdes, najuboższą dzielnicę Hiszpanii. Tam też założył zgromadzenie sióstr koncepcjonistek. Pius X mianował go ponadto kardynałem. Zmarł w swym biskupim mieście 19 stycznia 1906 r. Beatyfikował go Jan Paweł II w r. 1987. Na początku beatyfikacyjnego dekretu czytamy zdanie św. Augustyna: Absit ut desint modo boni pastores – Oby nigdy nie zabrakło nam dobrych pasterzy.

Marceli Callo. Był jednym z siedmiu synów bogobojnej rodziny bretońskiej, a urodził się 6 grudnia 1921 r. w Rennes. Jako chłopiec znany był z pilnego służenia do mszy św. W r. 1934 podjął pracę zarobkową w miejscowej drukarni. Wcześniej był skautem, teraz zaangażował się w Chrześcijańskim Stowarzyszeniu Młodzieży Robotniczej (JOC) i był m.in. przewodniczącym grupy. W marcu 1943, w ramach tzw. Service du travail obligatoire, dał się zwerbować na roboty do Niemiec. Przebywał najpierw w Turyngii, w obozie pracy Zehla-Melhis. Apostołował tam wśród kolegów, rozsiewał słowa wiary i ufności. Oskarżono go w końcu o to, że jest -zbyt katolicki-, i we wrześniu 1944 r. osadzono we więzieniu w Gocie. W ciągu pięciu miesięcy więziennej udręki dojrzewał do świętości. We wrześniu znalazł się w obozie koncentracyjnym w Mauthausen, potem powędrował do zależnego odeń Gusen II. Zmarł tam z wycieńczenia 19 marca 1945 r., na kilka tygodni przed zakończeniem wojny. Jan Paweł II beatyfikował go w r. 1987 razem z Antonią Mesiną i Petryną Morosini.

źródło deon.pl