Do wyboru 3 rozmiary: A4 (210/297 mm), A3 (297 x 420mm ), A3+ (329 x 483mm).

Kolory wydruku mogą się różnić od widocznych na ekranie, gdyż jest to zależne od indywidualnych ustawień monitora.

Materiały użyte do produkcji obrazków są wysokiej jakości, wydruki A4 na świetnym papierze Epson (192g); wydruki A3 i A3+ na papierze o gramaturze 230g. Ramka polskiego producenta wykonana z aluminium z frontem z pleksi z antyrefleksem, dzięki czemu grafiki zyskują szlachetną matowość. 

TOMASZ

Imię to wywodzi się z języka aramejskiego od słowa toma 'bliźniak’ (por. gr. didymos). W piśmiennictwie greckim występują formy: Th-mas lub Didymos. Z greki imię dostało się do łaciny, a stąd do innych języków.

W katalogach hagiograficznych doliczyć się można ponad sześćdziesięciu Tomaszów, uważanych za świętych lub błogosławionych

Tomasz, apostoł. Pojawia się w czterech biblijnych wykazach apostołów. U św. Jana (11, 16; 20, 24; 21, 2) nosi ponadto przydomek Didymos, tzn. Bliźniak. W samej Ewangelii Tomasz ukazuje się ze swą gotowością pójścia razem z Jezusem na śmierć (J 11, 16). Potem w czasie pożegnalnej mowy w Wieczerniku, odzywa się z całą naiwną prostotą: -Panie, nie wiemy dokąd idziesz, jak więc możemy znać drogę–. Wieczorem w dzień zmartwychwstania nie ma go wśród zebranych uczniów (J 20, 24). Gdy relacjonują mu ukazanie się Pana, okazuje się sceptykiem i żąda namacalnego dowodu: chce sam zobaczyć i dotknąć się Jego ran. W osiem dni później przestaje być -niewiernym- i we wspaniałym okrzyku wyznaje swą wiarę. W wyznaniu tym (J 20, 25-28) jako pierwszy nazywa Jezusa Panem i Bogiem. Po rozproszeniu apostołów niósł Dobrą Nowinę Partom. Pseudo-Doroteusz i Hieronim wspominają o jego śmierci w Kalaminie, w Indiach. Nie zidentyfikowano nazwy miejscowej Kalamina, która być może położona była na szczycie lub w pobliżu Góry św. Tomasza pod Mailapur. W r. 1547 wybudowano tam kościół ku czci apostoła, a w r. 1574 odkryto krzyż z IV-VIII w. z napisem w języku pehlewi. Natomiast duża część relikwii Tomasza przeniesiona została w III w. do Edessy, skąd w r. 1258 dostała się na wyspę Chios, stamtąd zaś później do Ortony.

Tomasz, mnich z Emesy. W klasztorze, położonym w odległości kilku kilometrów od starożytnej Emesy, był skupującym. Miał przez tę funkcję wiele do zniesienia. W 551 r. skosiła go epidemia. Zmarł w szpitalu pod Antiochią. Nic zrazu nie wskazywało na to, by zamierzano go otoczyć czcią świadczoną świętym, ale osobliwe wydarzenia z jego grobem, w którym jakoby jego szczątki nie znosiły bliskości innych złożonych tam ciał, naprowadziły ludność Antiochii na myśl, że do czynienia mają z relikwiami świętego.

Tomasz, mnich z góry Maleon. Pochodził podobno z zamożnej rodziny i w młodości był wojskowym. Jako taki miał uczestniczyć w zwycięskich kampaniach. Potem przywdział habit mnisi i postanowił żyć na pustkowiu jak prorok Eliasz. Osiadł wtedy na górze Maleon, której lokalizacja stała się dla badaczy sprawą kontrowersyjną. Znajdowała się może na pograniczu Arkadii, Lakonii i Mesenii. Trudno także ustalić chronologię życia mnicha, który uchodził potem za cudotwórcę.

Tomasz Defurkino, mnich z Bitynii. Urodził się u stóp góry Kyminos, położonej na wschód od Nicei, gdzie wówczas koncentrowało się życie monastyczne. Już jako chłopiec poodwiedzał z ojcem rozmaite monastery, marząc o tym, w którym mógłby się poświęcić Bogu. Przyjąwszy habit, poddał się kierownictwu doświadczonego mnicha. Studiował równocześnie Biblię i liturgię kościelną. Rychło uznano go dlatego za godnego przyjęcia święceń kapłańskich. Gdy następnie pewien mieszkaniec Konstantynopola imieniem Galoleiktes ufundował nad rzeką Sangarios klasztor, jego mianowano przełożonym nowej społeczności mniszej. Zasłynął tam jako mąż Boży i dlatego zaczęło go nawiedzać wielu ludzi. By odzyskać spokój, złożył wówczas godność ihumena i usunął się do eremu. Mnisi, widząc, że żyje w nędznych warunkach, wybudowali mu następnie celkę i kaplicę. Z czasem dołączyli doń dwaj laicy, którym później wręczył habity. Stoczył ponoć wiele walk z szatanem. Zmarł w pierwszych latach X stulecia.

Tomasz Becket, arcybiskup Canterbury. Urodził się w Londynie w r. 1118. Pierwsze nauki pobierał u kanoników regularnych w Merton. Studiował następnie w Paryżu. Potem arcybiskup Teobald z Canterbury przyjął go w poczet kleru, następnie zaś wysłał na studia prawnicze do Bolonii i Auxerre. Gdy wrócił do kraju, mianował go swym archidiakonem. W r. 1155 został kanclerzem króla Henryka II, z którym rychło związał się więzami przyjaźni i najściślejszej współpracy. Był w tym czasie oddany bez zastrzeżeń politycznym planom królewskiego przyjaciela i to nawet wówczas, gdy nie odpowiadały one interesom kościelnym. Kiedy w r. 1159 w Kościele wystąpiło widmo schizmy, razem z arcybiskupem Teobaldem opowiedział się za Aleksandrem III i pozyskał dla niego uznanie Henryka II. Po śmierci Teobalda (1161) król uznał go za najlepszego kandydata na arcybiskupa w Canterbury. Tymczasem nowy arcybiskup wkrótce potem zrezygnował z kanclerstwa, oddał królowi pieczęć i z całą gorliwością zwrócił się ku sprawom objętego co dopiero urzędu. Oddał się także studiom teologicznym i trosce o biednych, ponadto zmienił całkowicie styl swego życia. Równocześnie zaczął zazdrośnie strzec praw i przywilejów Kościoła angielskiego oraz jego ścisłej łączności ze Stolicą Apostolską. Do największego napięcia doszło to w jesieni 1165 r., gdy król pragnąc zrujnować prymasa, powołał go przed swój sąd w Northampton. Tomasz odwołał się wówczas do papieża, sądowi królewskiemu odmówił kompetencji, biskupów wezwał do wycofania swego udziału w procesie, a następnie w obawie o swoją wolność przeprawił się w przebraniu do Francji. Konflikt podzielił teraz Anglię na dwa obozy, ale stał się głośny także poza jej granicami. Mimo to w lipcu 1170 r. doszło we Fréteval do spotkania biskupa z królem, a w jesieni tegoż roku Tomasz wrócił do Canterbury. Niestety, następny konflikt wybuchł bardzo prędko. Tomasz odmówił zdjęcia kar kościelnych z biskupów, którym zarzucono naruszenie kanonów, i ogłosił nowe suspensy. Gdy wieść o tym doszła do przebywającego w Normandii króla, wpadł on we wściekłość i w największym uniesieniu pomówił swych poddanych o tchórzostwo i niewierność. Kilku rycerzy z jego otoczenia zrozumiało to jako zachętę do zbrodni i tej samej nocy przeprawiło się do Anglii. Wpadłszy za biskupem do katedry, do której wciągnęło go na nieszpory przerażone niebezpieczeństwem otoczenie, rycerze najpierw usiłowali go stamtąd wyciągnąć, a potem zwróconego do nich bez trwogi zranili, raniąc zarazem jego kapelana. Gdy Tomasz osunął się na ziemię, jeden z nich przydeptał go i przebił mu głowę mieczem. Był to dzień 29 grudnia 1170 r. Na ciele Tomasza odkryto włosiennicę i ślady biczowania. W całym kraju zapanowało uczucie grozy i oburzenie. W trzy lata później Aleksander III kanonizował Tomasza, a król pojednany z Kościołem (1172) odprawił u jego grobu publiczną pokutę. Rychło zaczęły tam także ściągać tłumy pielgrzymów. Ruch ten trwał do czasu, gdy na rozkaz Henryka VIII (1538) grobowiec i relikwie zniszczono. Znacznie wcześniej kult świętego objął cały Kościół zachodni i nabrał w nim wysokiego znaczenia.

Tomasz z Akwinu. Urodził się prawdopodobnie w r. 1225 w rodzinnym zamku Roccasecca, w diecezji i hrabstwie Aquino (niedaleko Neapolu). Gdy miał lat pięć oddano go jako oblata do benedyktynów na Monte Cassino. Uczęszczał następnie na uniwersytet w Neapolu i tam zetknął się z filozofią arystotelesowską. Tam też poznał dominikanów i zgłosił się do nich. Napotkał na sprzeciw rodziny. Gdy w r. 1243 generał zakonu wysłał go do Bolonii, jego rodzeni bracia urządzili w drodze zasadzkę. Potem przetrzymywali go przez dwa lata, a tak pragnęli odwieść go od myśli pozostania w zakonie. Ale nie mogąc przełamać jego stanowczości, w r. 1245 wypuścili go na wolność. Udał się wówczas na studia do Paryża i Kolonii. W tej ostatniej w latach 1248-1252 był uczniem Alberta Wielkiego. Przepisując jego wykłady i zbierając komentarze do Etyki nikomachejskiej, stał się poniekąd jego wiernym asystentem. Gdy generał zakonu zwrócił się do Alberta o kandydatów na wykładowców do Paryża, mistrz wskazał bez wahania na Tomasza. W r. 1268 generał zakonu wysłał go po raz wtóry do Paryża, gdzie dochodziło do nowych napięć między klerem zakonnym a uniwersytetem. Kapituła prowincjonalna we Florencji zobowiązała go do zorganizowania teologicznego Studium generale zakonu; na miejsce uczelni Tomasz wybrał Neapol. Tam też powstały dalsze części Summy i inne komentarze. W wielkim poście 1273 r. głosił w języku ojczystym kazania na temat Credo, Ojcze nasz i dziesięciu przykazań. W lutym roku następnego opuścił Neapol i na wezwanie Grzegorza X udał się na sobór do Lyonu. W drodze zapadł jednak na zdrowiu i zmarł 7 marca w opactwie cysterskim w Fossanova. Już wkrótce potem zaczęto go zwać doktorem powszechnym. W w. XV i XVI przylgnął doń także przydomek doktora anielskiego. Kanonizował go w r. 1323 Jan XXII. Pius V ogłosił go doktorem Kościoła (1567), a Leon XIII patronem szkół katolickich (1880).

Tomasz z Cantimpré. Urodził się prawdopodobnie w 1200 r. w Bellingen, w przysiółku gromady Sint-Pieters-Leuuw, koło Brukseli. Ojciec był brabanckim rycerzem i jako taki przez pewien czas walczył także u boku Ryszarda Lwie Serce. Młodość Tomasz spędził w Cambrai. Gdy miał piętnaście lat, słuchał kazań Jakuba z Vitry, które mu bardzo zaimponowały. W 1217 r. wstąpił do opactwa kanoników regularnych w Cantimpré. Dość wcześnie rozpoczął tam pisać żywot opata Jana, który skończy jednak po wielu latach. Natomiast w latach 1223-1225 zaczął tworzyć obszerną kompilację De Natura Rerum. Pracował potem nad nią przez lat piętnaście. Gdy w 1228 r. wezwano go do objęcia funkcji spowiednika przy katedrze w Cambrai, popadł w głęboką rozterkę. Wybrnął z niej dzięki spotkaniu ze św. Lutgardą. Odkrył też wówczas nowe życiowe horyzonty: perspektywę mistycznego zjednoczenia z Bogiem. Prawdopodobnie w 1231 r. przedsięwziął wyprawę do Saint-Trond i do Bergloon, gdzie mógł zbierać informacje o Krystynie Przedziwnej. Potem zmienił habit: w tym lub następnym roku wstąpił w Lovanium do dominikanów. W Lovanium przebywał dwa lub trzy lata. Gdy przebywał w okolicach Trewiru, dowiedział się o śmierci Lutgardy. Udał się wówczas bez zwłoki do Aywi-res. W 1252 r. słuchał w Kolonii wykładów Alberta Wielkiego. Pracował potem nad swym obszernym, dziś powiedziałoby się – dość osobliwym ujęciem: Bonum Univerasale de apibus. Opisywał w nim całą ludzką społeczność, która nieraz przypomina rój pszczeli i która jest tak bogata w swoich objawach.

Tomasz z Cantilupe, biskup Hereford. Urodził się około 1218 r. w rodzinie normandzkiego rycerza. Studia odbywał w Oksfordzie i Paryżu. W 1262 r. został w Oksfordzie kanclerzem uniwersytetu. W walce baronów z Henrykiem III opowiadał się za pierwszymi. W 1264 r. został kanclerzem królestwa. Gdy baronowie zostali pokonani, przebywał w Paryżu (1265-1272). W 1275 r. powołano go na stolicę biskupią do Hereford. Odznaczył się na niej wielką gorliwością, zasłynął też z uczynków pokutnych. W ostatnich latach życia toczył jeszcze spór o podłożu kościelno-kanonicznym z arcybiskupem Janem Peckham. W 1282 r. arcybiskup obłożył go ekskomuniką. Udał się wówczas do Mikołaja IV, przebywającego w Orvieto. W drodze powrotnej zmarł w Montefiascone w dniu 2 października wspomnianego roku. Spór pozostał nierozstrzygnięty. Ciało zmarłego sprowadzono do Anglii. W 1320 r. Tomasz został kanonizowany.

Tomasz z Lancaster. Urodził się około 1277 r. jako wnuk Edwarda I (1272-1307). W czasie panowania Edwarda II (1307-1327) był przez jakiś czas jedną z najznakomitszych postaci Anglii. Dziedziczył hrabstwa Lancaster, Leicester i Derby, a przez małżeństwo z Alicją z Lary posiadał także dobra w hrabstwach Lincoln i Salisbury. W 1317 r. zwrócił się do Jana XXII o kanonizację prymasa Winchelseya, który wielokrotnie walczył z koroną. W tym też mniej więcej czasie earl Warenne z poduszczenia króla uprowadził Tomaszowi żonę, wobec czego zdradzony mąż oświadczył, że nie stawi się na żaden Parlament, dopóki król nie oddali z dworu jego wrogów. Rozgorzała walka, która przez jakiś czas toczyła się ze zmiennym szczęściem; W końcu earl Carlisle, Harcla, rozbił siły Tomasza, wobec czego ten ostatni zmuszony został do poddania się królowi. Edward II okazał się bezwzględny. W dniu 14 marca 1322 r. Tomaszowi ścięto głowę na podwórcu jego własnego zamku w Pontefract. Niektórzy uznali go wtedy za drugiego Tomasza Becketa i zaczęli mu przypisywać cuda. Względy polityczne skłoniły potem Edwarda III (1327-1377) do skierowania prośby o jego kanonizację. Nigdy jej nie przeprowadzono. Mimo to aż po czasy Reformacji trwał kult Tomasza.

Tomasz z Walden (Netter). Urodził się około 1372 r. w Saffron-Walden, w hrabstwie Essex. W 1396 r. został u karmelitów kapłanem. Potem studiował, a od 1398 r. wykładał w Oksfordzie. W 1414 r. obrano go prowincjałem angielskiej prowincji zakonnej. Został też powiernikiem Henryka IV i kaznodzieją na jego dworze. W 1409 r. król wysłał go w poselstwie na sobór do Pizy. Był następnie spowiednikiem Henryka V i jego mandatariuszem na soborze w Konstancji. W kilka lat później powierzono mu zadanie pośredniczenia między Władysławem Jagiełłą a Zakonem Krzyżackim. Przebywał wtedy na ziemiach polskich. W pamięci potomnych zapisał się jednak przede wszystkim jako najpoważniejszy przeciwnik Wiklefa i husytyzmu. Gdy z Henrykiem VI udawał się na koronację do Paryża, zmarł w drodze, w Rouen, w dniu 3 listopada 1431 r. W zakonie czczono go jako błogosławionego. Wspomnienie obchodzono 2 listopada.

 Tomasz More (Morus). Urodził się 7 lutego 1478 r. w Londynie. Wychowywał się m. in. w domu lorda-kanclerza Mortona, a następnie w jednym z kolegiów oksfordzkich. Potem poświęcił się studiom prawniczym. Przez cztery lata mieszkał u londyńskich kartuzów, z którymi związał się więzami przyjaźni. Potem oddał się z zapałem studiom humanistycznym i nawiązał kontakt z wielu wybitnymi osobistościami ówczesnego europejskiego życia intelektualnego. Wtedy też zaprzyjaźnił się z Erazmem, który żywił dlań do końca głęboki szacunek. Gdy jako poseł do parlamentu naraził się w r. 1504 Henrykowi VII, wycofał się chwilowo z życia politycznego i udał się na kontynent. Po śmierci Henryka VII wrócił do działalności publicznej. W r. 1517 został doradcą królewskim, a w trzy lata później podskarbim. Był teraz zaufanym Henryka VIII i jego współpracownikiem w tworzeniu dzieła przeciw Lutrowi. Na ten też mniej więcej czas przypada najszczęśliwszy okres w jego życiu. Cieszył się pociechami życia rodzinnego i przyjaźnią wielu znakomitych ludzi, którzy odwiedzali jego gościnny dom, tryskał znakomitym humorem, był otwarty i życzliwy dla wszystkich, przy tym zaś odznaczał się solidną pobożnością i głębokim życiem wewnętrznym. Ale wokół gromadziły się już chmury. Razem z Erazmem zmuszony był ubolewać nad upadkiem obyczajów i wiary, martwił się wzrostem herezji i wojującego antyklerykalizmu, dostrzegał niebezpieczeństwa, jakie pojawiły się w jego ojczyźnie. Gdy aktualną stała się sprawa rozwodu króla, poszanowanie dla monarchy i jego władzy powstrzymało go od otwartej opozycji. Widząc zdecydowaną politykę króla zmierzającą do formalnej i faktycznej supremacji nad Kościołem, w r. 1532 zrezygnował z godności i stracił wpływ na dalszy rozwój wypadków. Nie chciał złożyć przysięgi sukcesyjnej, albo raczej podpisać tej jej części, która zawierała zgodę na supremację królewską, został wtrącony do słynnego więzienia w Tower. Na fałszywe oskarżenia w ogóle nie odpowiadał, ale pod koniec procesu wygłosił w obronie własnej świetną mowę. Mimo to uznano go winnym zdrady stanu i w dniu 6 lipca 1535 r. ścięto. Pozostawił po sobie wiele pism: Dialog o pociesze w ciężkiej próbie; piękne listy, zwłaszcza listy pisane do ukochanej córki Małgorzaty Roper i inne. Najbardziej jednak znany jest jako autor sławnej i nieraz kontrowersyjnie pojmowanej Utopii – -książeczki zaiste złotej i nie mniej pożytecznej jak przyjemnej o najlepszym ustroju państwa i nie znanej dotąd wyspie-. Beatyfikował Tomasza Leon XIII (1886), kanonizował zaś Pius XI (1935).

Tomasz Woodhouse. O jego młodości niczego właściwie nie wiemy. W 1558 r. został kapłanem i objął maleńką parafię w hrabstwie Lincoln. Gdy po śmierci Marii Tudor na tron wstąpiła Elżbieta I, schronił się w Walii i przyjął stanowisko preceptora u pewnego szlachcica. Mimo to już w dniu 14 lipca 1561 r. został aresztowany. Dwanaście lat przesiedział we więzieniach. Na Fleet-Street cieszył się pewną swobodą, którą wykorzystywał dla duszpasterzowania i jednania odstępców z Kościołem. Udało mu się także wysłać list do Paryża z prośbą o przyjęcie do Towarzystwa Jezusowego. Pozytywna odpowiedź dotarła doń w sam czas. W listopadzie 1572 r. skierował do Wiliama Cecila Burghleya memoriał, w którym utrzymywał, że królowa powinna się poddać orzeczeniom papieskim, bo na skutek nieposłuszeństwa słusznie została zdeponowana. Sprowadzono go przed oblicze dostojnika, a w kwietniu następnego roku wytoczono mu sprawę o zdradę stanu. Zginął przez powieszenie, wypatroszenie i ćwiartowanie 19 czerwca 1573 r. Wraz z pięćdziesięcioma trzema innymi beatyfikował go w r. 1886 Leon XIII.

Tomasz Cottam. Urodził się w 1549 r. w Lancashire. Studia odbył w Oksfordzie i tam też w 1568 r. otrzymał dyplom bakałarza. Skłoniwszy się potem ku katolicyzmowi, wyjechał na kontynent. W 1579 r. wstąpił w Rzymie do jezuitów. Marzył o wyjeździe do Indii, ale przełożeni doszli do wniosku, że dla jego słabego zdrowia lepiej będzie wysłać go do ojczystego kraju. W 1580 r. był już w Anglii. Rozpoznano go bez zwłoki i aresztowano. Potem, okrutnie go torturując, próbowano nakłonić do tego, aby wrócił do swego wcześniejszego wyznania anglikańskiego. Złamać się nie dał. Zginął w dniu 30 maja 1582 r. razem z Łukaszem Kirby, Wawrzyńcem Richardsonem iWilliamem Filby. Razem też z nimi i innymi męczennikami angielskimi beatyfikowany został w 1886 r.

Tomasz Idauki. W 1595 r. franciszkanie zainaugurowali w Meaco, w Japonii, konwent, który niebawem zasłynął z wielorakiej aktywności, zwłaszcza z posług charytatywnych. Założono m. in. dwa szpitale i szczególną troską otoczono trędowatych. W tym wszystkim pomocnymi okazało się wielu japońskich chrześcijan świeżej daty. Jednym z nich był urodzony w Meaco Tomasz Idauki, który współpracując z franciszkanami, został tercjarzem. Gdy 8 grudnia 1596 r. zarządzono prześladowanie, konwent otoczono wojskiem. Aresztowano potem nie tylko misjonarzy, ale także ich bliskich współpracowników. Tomasza zaliczono do tych ostatnich. We więzieniu wiele wycierpiał. Potem wraz z innymi sprowadzony został do Nagasaki i tam w spektakularny sposób w dniu 5 lutego 1597 r. umęczony: skonał na krzyżu. Urban VIII beatyfikował męczenników w 1627 r., kanonizował ich natomiast w 1862 r. Pius IX.

Tomasz Zugi i tow., męczennicy. Tomasz urodził się w 1470 r. w prowincji Omura, w japońskiej rodzinie szlacheckiej. Wykształcenie otrzymał w szkole prowadzonej przez jezuitów. W 1589 r. wstąpił do zakonu. Okazał się potem zdolnym kaznodzieją. W Nagasaki występował przeciw występkom i nadużyciom, wobec czego zmuszono go do opuszczenia miasta. Pracował potem gorliwie w Fikata. Gdy nasilało się prześladowanie, ściągnięto go do Makao. W 1612 r. w przebraniu kupca wrócił jednak do ojczyzny i kontynuował tam swą kapłańską działalność. Znużony wędrówkami i przebywaniem w kryjówkach, przeżył potem kryzys powołania, ale ocknął się w porę i nadal z narażeniem życia kontynuował pożyteczną działalność. Pochwycono go w domu Ludwika Maki, gdy celebrował mszę św. Więziono go następnie w Omura, gdzie rodzina na próżno nalegała, aby ustąpił i dał się wykupić. Przeniesiony do Nagasaki, skazany został na powolną śmierć w ogniu. Gdy obejmowały go płomienie, zaintonował Laudate Dominum, omnes gentes. Zginął 7 września 1627 r. Razem z nim męczeńską śmierć ponieśli Ludwik Maki i jego adoptowany syn Jan. Świadkami męczeństwa byli Ludwik Martinez de Figheredo i inni Europejczycy. Razem z innymi bohaterów beatyfikował w 1867 r. Pius IX.

Tomasz Whitbread i towarzysze, męczennicy. Tomasz urodził się w 1618 r. w Essex. Studiował w Saint-Omer, a w 1635 r. w Watten wstąpił do jezuitów. Od 1647 r. z powodzeniem duszpasterzował w ojczyźnie, zwłaszcza we wschodniej części kraju. Był też przełożonym jezuitów pracujących w okręgu Suffolk i w Lincolnshire. W styczniu został prowincjałem jezuitów pracujących na terenie Anglii. Aresztowano go 29 września 1678 r. i osadzono w londyńskim Newgate. Niczego mu nie udowodniono, mimo to razem z innymi skazano go na powieszenie. Zginęli z nim jezuici: Antoni Turner, urodzony w 1628 r., syn fanatycznego pastora; Jan Fenwick, urodzony w 1628 r. w rodzinie protestanckiej w hrabstwie Durham; Jan Gavan, londyńczyk, aresztowany w domu ambasadora cesarskiego; oraz Wilhelm (William) Harcourt, urodzony w r. 1600 w Lancaster, który przez trzydzieści pięć lat z powodzeniem pracował nad umocnieniem katolików angielskich. Wszystkich wymienionych powieszono 20 czerwca 1679 r. Gdy wyzionęli ducha, zostali ponadto poćwiartowani. Ciała wydano jednak ich przyjaciołom. Razem z innymi męczennikami angielskimi beatyfikowani zostali przez Piusa XI w 1929 r

źródło deon.pl