Stefan 1

Product code: WYDRUK_0203

1454

- +

Obrazek Stefan

 

Święci o tym imieniu

rozmiary Do wyboru 3 rozmiary: A4 (210/297 mm), A3 (297 x 420mm ), A3+ (329 x 483mm).

wzornik_small Kolory wydruku mogą się różnić od widocznych na ekranie, gdyż jest to zależne od indywidualnych ustawień monitora.

folia Materiały użyte do produkcji obrazków są wysokiej jakości, wydruki A4 na świetnym papierze Epson (192g); wydruki A3 i A3+ na papierze o gramaturze 230g. Ramka polskiego producenta wykonana z aluminium z frontem z pleksi z antyrefleksem, dzięki czemu grafiki zyskują szlachetną matowość. 

STEFAN

Imię greckie: Stéphanos, pochodzące od rzeczownika stéphanos 'wieniec, korona’.

W samym Martyrologium Rzymskim doliczyć się można szesnastu Stefanów, nie uwzględniając zresztą pierwszego męczennika, którego imię w językach greckim i łacińskim ma to samo brzmienie. W innych hagiograficznych zapisach jest ich jeszcze więcej, w sumie ponad pięćdziesięciu.

 

Stefan I, papież. Nawą Piotrową kierował w latach 254-257. Był to czas względnego spokoju, lata pomiędzy prześladowaniami Decjusza i Waleriana. Cechowały go natomiast namiętne spory wewnątrzkościelne. Spierano się o ważność chrztu udzielanego przez heretyków; między papieżem a Kościołami Afryki i Azji Mniejszej powstały przykre dysonanse. W kontaktach z biskupami Hiszpanii i Galii zaświadczył natomiast o tym, że ma świadomość wyjątkowej roli, która przypadła mu w udziale jako biskupowi Rzymu. Zmarł 2 sierpnia 257 r., na początku prześladowania, które rozgorzało za Waleriana. Nie stał się jednak jego ofiarą. Mimo to czczono go potem jako męczennika.

Stefan, patriarcha Antiochii. Znawcy tej epoki chrześcijańskiego Wschodu toczą jednak spór o to, czy na stolicy antiocheńskiej zasiadał jeden czy też dwóch Stefanów i czy w tej drugiej supozycji chodziłoby o pierwszego czy też o drugiego z nich. Bardziej prawdopodobną wydaje się hipoteza, wedle której jedyny Stefan na stolicy antiocheńskiej zasiadał w latach 477-479, a więc za panowania cesarza Zenona. Wiele musiał on znieść od przeciwników uchwał chalcedońskich. Zginął, strącony przez nich do rzeki Orontes.

Stefan Młodszy. Nazywano go -młodszym- dla odróżnienia od św. Szczepana (Stefana), pierwszego męczennika. Urodził się około r. 713 w Konstantynopolu. Wcześnie został mnichem na Górze Św. Auksencjusza, niedaleko Nikomedii (Bitynia). Potem był tam ihumenem. Gdy za panowania Konstantyna V Kopronima wzmógł się spór o cześć świętych obrazów, stanął na czele ich obrońców i naraził się na okrutne prześladowanie. W czerwcu 762 r. cesarz zażądał od niego, by podpisał uchwały -synodu- z r. 753, potępiającego kult obrazów. Kiedy odmówił, zamknięto go w jakimś klasztorze niedaleko Św. Auksencjusza, a następnie wśród zniewag zawleczono do miejscowości bliżej stolicy. Przez jakiś czas był więziony na jednej z wysepek na Morzu Marmara. Potem doprowadzono go do pałacu cesarskiego, na rozmowę z cesarzem, a po niej wtrącono go do więzienia publicznego. Zastał w nim przeszło trzystu mnichów, jak on, obrońców czci obrazów. Jeszcze raz przedłożono mu uchwały nielegalnego synodu. Potem pochlebcy z otoczenia cesarskiego okrutnie go obili, wskutek czego zmarł 20 lub 28 listopada 764 r. Kościół grecki czcił zawsze św. Stefana 28 listopada. W tym samym dniu wspomina go Martyrologium Rzymskie.

Stefan Sabaita. Urodził się około 725 r. Bardzo wcześnie wstąpił do ławry Św. Saby pod Jerozolimą, i stąd jego przydomek. Po kilkuletnim pobycie w klasztorze usunął się do samotnej celki, a potem osiadł w pustelni nad Morzem Martwym. Sława jego cnót i zdziałanych przezeń cudów sprawiła, że zaczęli się doń schodzić liczni uczniowie. Zmarł około 794 r. Leoncjusz, uczeń Stefana, napisał jego żywot, który potem cieszył się sporym powodzeniem.

Stefan z Carde-a i towarzysze, męczennicy. Stefan miał być opatem dużego klasztoru w Carde-a pod Burgos. Zgromadziło się tam dwustu lub nawet trzystu mnichów. Mieli oni zginąć w czasie napadu muzułmanów, nie wiemy jednak, ani kiedy się to stało, ani też, jakie były okoliczności tych wydarzeń. Nie wiemy nawet, jak właściwie zwał się opat, więc historycy hiszpańscy proponują imię Stefana Sancheza. Zachowała się jedynie dyskutowana inskrypcja z XIII w. oraz bardzo późne lekcje brewiarzowe. Intensywny kult datuje się właściwie od XIV w. Sprawił ten kult, że ulegając ponawianym naleganiom Hiszpanów, Klemens VIII w 1602 r. zgodził się na wpisanie męczenników do Martyrologium Rzymskiego pod datą 6 sierpnia.

Stefan I, król Węgier. Urodził się około r. 969 jako syn księcia węgierskiego Gezy. Na chrzcie w 974 r. zmieniono jego pogańskie imię Wajk na Stefan. Duży wpływ na jego wychowanie mieli duchowni, a wśród nich św. Wojciech, który kilkakrotnie przebywał na dworze Gezy i prawdopodobnie on udzielił Stefanowi sakramentu bierzmowania. W r. 995 Stefan poślubił Gizelę, siostrę ówczesnego księcia bawarskiego, późniejszego cesarza, Henryka II. W 997 r. objął rządy w kraju. Jego program konsekwentnej chrystianizacji kraju wzbudził silną opozycję. Stefanowi udało się jednak wyeliminować wpływ swoich krewnych, którzy przewodząc pogańskiej reakcji rządzili faktycznie na dużych połaciach kraju. Pracując energicznie nad zjednoczeniem państwa, stworzył Stefan dlań solidną organizację kościelną. W dzień Bożego Narodzenia 1000 r. Stefan został w Ostrzyhomiu namaszczony i ukoronowany na króla. Rządził jeszcze 38 lat, szerząc w kraju oświatę i religię. Był fundatorem wielu kościółów. Jednym z najsłynniejszych stała się katedra w Székesfehérvár. Gdy umarł w dniu 15 sierpnia 1038 r., w niej go też pochowano. Razem ze Stefanem w ten sam sposób kanonizowany został jego syn Emeryk.

Stefan z Muret. Przez 46 lat prowadził w Muret, w pobliżu Ambazac (Haute-Vienne), życie eremity, oddanego surowej ascezie. Karmił się jedynie papką ze zboża i wodą, nosił na sobie włosiennicę, a odzienia nie zmieniał przez cały rok i sypiał w dole wykopanym w ziemi. Czas poświęcał nieustannej psalmodii, formowaniu uczniów, których pozyskał, oraz udzielaniu rad tym, którzy się doń garnęli. Zmarł 8 lutego 1124 r. Uczniowie przenieśli się potem do Grandmont i tam w rudymentarnej łacinie zredagowali Liber sententiarum pustelnika. W latach 1150-1160 czwarty przeor wspólnoty w oparciu o ten zbiór ułożył regułę oraz kazał napisać żywot założyciela tej surowej społeczności eremickiej.

Stefan Harding, opat z Cîteaux. Urodził się w Anglii przed 1066 r. Wcześnie wstąpił w Sherborne do benedyktynów, ale po jakimś czasie – cum adolescentem saeculi urtica sollicitaret – opuścił wspólnotę i na dalsze studia udał się do Szkocji, potem do Francji. Przedsięwziął stamtąd pielgrzymkę do Rzymu, może dla wynagrodzenia za swą niewierność. Gdy z towarzyszem przemierzał Burgundię, odkrył w Molesmes wspólnotę mnichów, którzy wiedli życie w pierwotnej surowości. Pozostał wśród nich do czasu, kiedy początkowa dyscyplina uległa rozluźnieniu, a wspólnota podzieliła się na dwie orientacje. Przyłączył się wówczas do opata Roberta, który na czele grupy złożonej z 20 mnichów udał się do Cîteaux (łac. Cistertium), w okolicach Dijon. Założyli tam nowe opactwo. 21 marca 1098 r., dzień jego kanonicznego erygowania, uważa się za datę powstania cystersów. Od razu ujawniły się jego niepospolite talenty i hart ducha. Nie zrażał się wówczas niczym: ani brakiem środków materialnych, ani stratami, jakie w społeczności poczyniła epidemia (1111), ani trudnościami wynikłymi z pretensji okolicznych właścicieli i dobroczyńców. Mając na uwadze reformę ksiąg liturgicznych, zajął się też ustaleniem autentycznego tekstu Pisma św. Świadectwem tej troski są rękopisy zachowane po dziś dzień w Dijon. Podobnie zatroszczył się o melodie i hymny kościelne.

Stefan, opat z Obazine. Pochodził z okręgu Limousin, a urodził się pod koniec XI stulecia. Był jeszcze bardzo młody, gdy stracił ojca i musiał się zaopiekować matką oraz braćmi. Nie przeszkodziło mu to w kontynuowaniu studiów i przygotowaniu się do kapłaństwa. Po zrealizowaniu tego ostatniego zamierzenia rozdał dobra ubogim i razem z przyjacielem Piotrem usunął się do pustelni niejakiego Bertranda, któremu się też podporządkował. Po dziesięciu miesiącach razem z Piotrem udał się na niemal niedostępne miejsce w borze nazywanym Obazine (na terenie diecezji Limoges) i wiódł tam nadal życie pustelnicze. Z czasem zgłosili się uczniowie i wówczas postanowił wybudować dla nich klasztor. Chciał w nim kierować się jakąś gotową regułą i dlatego udał się zasięgnąć rady do Wielkiej Kartuzji. Potem szukał jeszcze oparcia w opactwie w Dalon. W 1142 r. razem z towarzyszami przyjął habit zakonny, złożył profesję i został opatem nowo utworzonej społeczności. W pięć lat później afiliowała się ona do kongregacji cysterskiej. Nadal intensywnie się rozrastała i dlatego dała początek fundacjom w Garde-Dieu (1150) oraz we Frenade (1151). W samym zaś Obazine rozbudowano pomieszczenia klasztorne. Gdy w 1159 r. Stefan przebywał w Bonnaigue, aby tam przewodniczyć wyborowi opata, nagle zaniemógł. Zmarł tam w dniu 8 marca. Ciało przeniesiono do Obazine i tam pochowano. Klemens XI zaaprobował w 1701 r. jego kult liturgiczny.

Stefan Nemanja. Często omawia się go pod zakonnym imieniem Symeon. Był synem żupana Zawidy, a tym samym członkiem dynastii panującej w Raszce. Urodził się w Ribnicy w czasie, gdy ojciec przebywał na wygnaniu. Młodsi bracia otrzymali osobne dzielnice, a sam Stefan Toplicę, Ibar, Rasinę i Rekę. W dolinie Toplicy wybudował wówczas dwa monastery. Około 1170 r. zbuntował się przeciw Tihomirowi i pokonał go koło Pantina. Walcząc z Tihomirem, naraził się Stefan jego protektorom z Bizancjum. Poparcie znalazł u Wenecjan, Węgrów i Niemców. Nieco później cesarz go jednak pokonał i uwięzionego doprowadził do Konstantynopola. Na tron wrócił jako cesarski wasal. Po raz wtóry podniósł bunt w 1183 r. i wtedy zdobył okolice Niszu oraz Sredca (Sofii). W dawnym królestwie Zety osadził jako króla swojego syna Vukana. Podbił ponadto miasta górnej Dalmacji, ale Dubrownika, bronionego przez włoskich Normanów, zdobyć nie zdołał. Gdy Fryderyk Barbarossa zdążał do Ziemi Świętej, z inicjatywy Stefana doszło w Niszu do spotkania władców. Zawsze wiązał się silnie z prawosławiem, a bogomiłów prześladował. Wiosną 1196 r. tron przekazał synowi Stefanowi, a sam złożył śluby zakonne i przybrał imię Symeon. Potem udał się na Athos i tam na ruinach greckiego klasztoru Chilandar postanowił utworzyć serbski monaster. Zanim cesarz zatwierdził fundację, zmarł w czerwcu 1200 r. Ciało przewieziono potem do Studenicy, gdzie też odtąd podtrzymywano jego kult jako świętego. Najstarsze żywoty sporządzili jego synowie: św. Sawa oraz Stefan Nemanjić. Wielkiemu żupanowi i mnichowi zapewniły one trwałe miejsce w hagiografii serbskiej.

Stefan Nemanjić (Prvovjenčani, Pierwszy Koronowany). Był średnim synem Stefana Nemanji. Urodził się około 1165 r. Ojciec ożenił go z Eudoksją Angelą, synowicą cesarza Bizancjum. W 1196 r. po abdykującym ojcu objął tron wielkiego żupana. Gdy zmarł ojciec, stoczyć musiał walkę o utrzymanie tronu z najstarszym bratem Vukanem i na pewien czas go utracił. Silnie wiązał się z Kościołem prawosławnym, przy czym nie bez znaczenia było też sprowadzenie szczątków ojca do Studenicy i jego -kanonizacja-. Nie przeszkodziło mu to jednak w utrzymywaniu dobrych stosunków z Zachodem (poślubił wnuczkę weneckiego doży) i tolerancji dla katolików. W 1217 r. uzyskał od papieża Honoriusza III koronę królewską. W dwa lata po koronacji wyraźnie zacieśnił swe związki z Kościołem greckim i razem z bratem Sawą uzyskał dla Serbii prawa autokefalii. Jak ojciec, Stefan przed swą śmiercią złożył śluby zakonne i przybrał imię Symeona.

Stefan Deczański (Stefan Urosz III). Był synem Stefana Urosza II Milutina i córki despoty Tesalii, której imię nie jest znane. Gdy ojciec poślubił potem Teodorę, córkę cesarza bizantyńskiego Andronika II, on sam utracił prawo sukcesji i zesłany został do Zety. Po jakimś czasie wystąpił przeciw ojcu, który pozorując rozejm, podstępnie go pojmał, kazał oślepić i odesłać do Konstantynopola. Legendy opowiadają, że młodemu Stefanowi miał się ukazać św. Mikołaj z Miry, by zapewnić go o swej opiece i przywróceniu wzroku w odpowiednim czasie. Po śmierci ojca (1321 r.) zjawił się na dworze serbskim, już uleczony ze ślepoty, i upomniał o swoje prawa. Zwycięska walka z przyrodnim bratem Konstantynem oraz popracie hierarchii prawosławnej wyniosły go na tron. W 1322 r., w uroczystość Objawienia Pańskiego, został koronowany przez metropolitę Nikodema. Koronę królewską i tytuł -młodego króla- otrzymał również jego syn Duszan (przyszły car Stefan Duszan). W akcie wdzięczności ufundował wtedy klasztor Deczani. Dlatego też jego samego potomni nazywać będą Stefanem Deczańskim. Po śmierci pierwszej żony, Teodory, poślubił Marię z domu Peleologów, co wciągnęło go w wewnętrzne rozgrywki w Konstantynopolu, a w konsekwencji wojnę z Bułgarią, sprzymierzoną przeciw niemu z Bizancjum. W 1330 r. odniósł pod Welbużdem wielkie zwycięstwo nad Bułgarami. Wkrótce jednak możnowładcy, zniechęceni tym, że nie wykorzystał zwycięstwa dla utwierdzenia dominacji serbskiej na Bałkanach, zbuntowali się przeciw niemu i postanowili osadzić na tronie -młodego króla-. W trakcie walki -stary król- został uwięziony i 11 listopada 1331 r. uduszony (tradycja mówi, że przez syna) na zamku Zweczan (koło Kosowskiej Mitrowicy). Pochowano go, jak tego pragnął, w klasztorze Deczani. Tam go też rychło zaczęto czcić nie tylko jako świętego, ale także jako męczennika.

Stefan z Permu. Ten najsłynniejszy z misjonarzy rosyjskich urodził się około 1340 r. w Wielkim Ustjugu, niedaleko ujścia Suchomy do Siewiernej Dźwiny, w rodzinie duchownego. Kształcił się napierw w Ustjugu, gdzie też spełniał funkcje lektora i kantora. Około 1365 r. został mnichem w klasztorze Św. Grzegorza Teologa w Rostowie. Spotkał tam Epifaniusza Mądrego, który okaże się jednym z największych umysłów na Rusi. Razem z nim Stefan wgłębiał się w teksty greckie. Doskonalił także znajomość języka Permiaków i Zyrian (Komi), bo o misji wśród nich marzył od wczesnej młodości. W rostowskim klasztorze opracował alfabet zyriański i zaczął tłumaczyć księgi liturgiczne i niektóre partie Biblii na ten właśnie język. Miał już około 40 lat, gdy w 1379 r. za aprobatą biskupa Kołomny Gerazima wyprawił się na wymarzoną misję razem z kilkoma towarzyszami, nie szukając dla niej wsparcia w administracji wielkoksiążęcej. W trudach i znoju przemierzał teraz rozległe tereny, do 1000 kilometrów, ale po czterech latach misyjnej pracy miał już takie osiągnięcia, że dostrzeżono go z dalekiej Moskwy. W 1384 r. wyświęcono go więc na pierwszego biskupa Permu. Wybudował potem kilka kościołów, schronisk i klasztorów (m.in. Archangielski i Spaski), utworzył całą sieć szkół. Mieszkańców bronił przed książęcymi urzędnikami i wspomagał w czasie klęsk.

Stefan Bellesini. Urodził się 25 listopada 1774 r. w Trydencie, gdzie jego ojciec był notariuszem. Mając szesnaście lat, wstąpił w Bolonii do augustianów. Studia filozoficzne odbył w Rzymie, teologiczne rozpoczął w Bolonii, gdy najście Francuzów zmusiło go do opuszczenia tego miasta i udania się do Trydentu. Tam w 1798 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Wcześnie dał się poznać jako kaznodzieja. Gdy jednak odmówił przysięgi wymaganej przez władze -rewolucyjne-, a jego konwent został zamknięty, oddał się pracy pedagogicznej. Otwarł najpierw szkołę w domu swego ojca, a potem wiele innych. W 1812 r. został generalnym dyrektorem szkół w całym księstwie. W 1831 r. został proboszczem i stróżem sanktuarium Matki Boskiej Dobrej Rady. Tam też zmarł 2 lutego 1840 r. usługując chorym w czasie epidemii i cholery. Pius X beatyfikował go w 1904 r.

Stefan Teodor Cuénot. Był najstarszym z jedenaściorga dzieci niezamożnych wieśniaków, Aleksandra i Eleonory Risse. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1825 r. Wkrótce potem wstąpił do paryskiego Towarzystwa Misji Zagranicznych. W styczniu 1828 wyjechał do Indochin.Pracując w sytuacji ciągłej niepewności, zdziałał wiele. W 1840 r. został wikariuszem apostolskim; wnet zwołał synod, na którym przedstawił mały traktat o duszpasterstwie. Zorganizował też dwa seminaria, a 56 kapłanów, których sam wyświęcił, reprezentowało kler tubylczy. Dla usprawnienia działalności duszpasterskiej dwukrotnie dokonał podziału swego wikariatu. W 1859 r. interwencja francuska sprawiła, że prześladowanie chrześcijan wyraźnie się nasiliło. 29 października 1861 r. biskupa aresztowano. Wtrącony do więzienia i traktowany z całą surowością, zmarł tam 14 listopada tegoż roku. Nazajutrz nadszedł wyrok skazujący go na ścięcie. Beatyfikował biskupa Pius X w 1909 r., a kanonizował go razem z innymi Jan Paweł II w 1988.

 

źródło deon.pl

Rozmiar

wydruk A4, wydruk A3, wydruk A3+, wydruk A4 w czarnej ramce, wydruk A4 w białej ramce, wydruk A3 w czarnej ramce, wydruk A3 w białej ramce, plik cyfrowy

Produkty powiązane

Wpisz wyszukiwaną frazę

Koszyk

Brak produktów w koszyku.

[]