Do wyboru 3 rozmiary: A4 (210/297 mm), A3 (297 x 420mm ), A3+ (329 x 483mm).

Kolory wydruku mogą się różnić od widocznych na ekranie, gdyż jest to zależne od indywidualnych ustawień monitora.

Materiały użyte do produkcji obrazków są wysokiej jakości, wydruki A4 na świetnym papierze Epson (192g); wydruki A3 i A3+ na papierze o gramaturze 230g. Ramka polskiego producenta wykonana z aluminium z frontem z pleksi z antyrefleksem, dzięki czemu grafiki zyskują szlachetną matowość. 

OLGA

Jest to przejęte ze Skandynawii do języków wschodniosłowiańskich imię Helga (dosł. 'zdrowa, szczęśliwa’). Pochodzi od starogermańskiego hails (por. niem. heil, heilig 'zdrowy, szczęśliwy’). Imię Olga pojawia się w dokumentach średniowiecznych w formach: Olga, Holga, Alga. Dziś imię to występuje w Polsce rzadko.

Święta, która jako jedyna wprowadziła to imię do wykazów hagiograficznych, była żoną Igora, księcia ruskiego. Później nazywano ją Olgą Mądrą, co było może nawiązaniem do skandynawskiego brzmienia jej imienia Helga. Z braku źródeł wiemy o niej niewiele. Cały zresztą okres historii, na który przypada jej życie i działalność, jest okresem licznych przemian i krzyżujących się wpływów; szczegółowe rozeznanie się w tym okresie wydaje się dziś przekraczać badawcze możliwości historyków. Przekazy hagiograficzne są stosunkowo późne; pochodzą z wieków XIII-XVI, toteż nie dostarczają nam wiadomości, które by mogły wyraziście ukazać jej postać. Skąd pochodziła- Przypuszczają onomaści, że ze Skandynawii. Sądzą inni, że z Bułgarii, ale swą hipotezę opierają na piętnastowiecznej wzmiance o Pleskowie (Pskowie-), który gotowi są utożsamić z Pliską. Niepewna jest również data jej ślubu z Igorem. Przyjmuje się natomiast ogólnie, że w r. 945 owdowiała i wtedy objęła za syna, Światosława, rządy regencyjne. Jako regentka okazała wiele energii i przemyślności, może nawet bezwzględności. Kronikarze przypisują jej surowe pacyfikacje. Miała także talent administracyjny albo może raczej zmysł państwowo-handlowy. Chrzest przyjęła w latach pięćdziesiątych X stulecia. W czasie wizyty w Konstantynopolu, w 957 r., towarzyszył jej już pop Grzegorz. Potem (959) nawiązała kontakt z cesarzem Ottonem I, którego już jako Helena prosiła o przysłanie biskupa i księży. Ale misja Adalberta, mnicha z Trewiru, konsekrowanego na biskupa misyjnego, spełzła niemal na niczym. W każdym razie w jej otoczeniu chrześcijaństwo krzewiło się i dojrzewało dość intensywnie, toteż metropolita Hilarion, wygłaszając w swoim Słowie o Prawie i łasce (ok. 1050) pochwałę pierwszego chrześcijańskiego władcy, Włodzimierza, miał rację, chwaląc zarazem jego babkę, która dla aktu Włodzimierza stworzyła odpowiednią atmosferę i podstawę. Kult wedle dostępnych źródeł rozwinął się późno, w związku z kultem Włodzimierza. W XIII w. nazywano ją już powszechnie świętą.

źródło deon.pl