Do wyboru 3 rozmiary: A4 (210/297 mm), A3 (297 x 420mm ), A3+ (329 x 483mm).

Kolory wydruku mogą się różnić od widocznych na ekranie, gdyż jest to zależne od indywidualnych ustawień monitora.

Materiały użyte do produkcji obrazków są wysokiej jakości, wydruki A4 na świetnym papierze Epson (192g); wydruki A3 i A3+ na papierze o gramaturze 230g. Ramka polskiego producenta wykonana z aluminium z frontem z pleksi z antyrefleksem, dzięki czemu grafiki zyskują szlachetną matowość. 

NORBERT

Norbert z Xanten. On to chyba jako jedyny wprowadził imię Norbert do wykazów i literatury hagiograficznej. Był zaś nie tylko wybitnym arcybiskupem Magdeburga, ale także założycielem kanonickiego zakonu, który wniósł wielki wkład w życie religijne i kulturę Europy. Założyciel prawdopodobnie urodził się w Xanten, w Nadrenii, w r. 1082. Wcześnie przeznaczono go do stanu duchownego. Wcześnie też przyjął subdiakonat oraz kanonię w rodzinnym mieście. Przez jakiś czas przebywał na dworach arcybiskupa Kolonii Fryderyka I i cesarza Henryka V. Gdy ten ostatni ofiarował mu biskupstwo w Cambrai, godności nie przyjął. W r. 1115, będąc w podróży, znalazł się w niebezpieczeństwie życia. Poruszony tym, schronił się wówczas w klasztorze w Siegburgu i oddał surowej pokucie. Tego samego roku przyjął z rąk arcybiskupa Kolonii święcenia kapłańskie. Pracował potem jako wędrowny kaznodzieja; chciał też w duchu gregoriańskim zreformować kolegiatę w Xanten. W ten to sposób naraził się wielu osobom i ściągnął na się rozmaite oskarżenia. Zrażony niepowodzeniami, zrezygnował wówczas z beneficjum i majątku. Potem boso wybrał się do Saint-Gilles, do przebywającego tam wówczas papieża Gelazego II. Uzyskał od niego pozwolenie na głoszenie kazań w całym Kościele. Tę kaznodziejską działalność rozpoczął w północnej Francji, gdzie rychło uznano go za proroka i cudotwórcę. Pozyskał tam również garstkę uczniów i nowych przeciwników. Skłoniło go to, aby znów udać się do papieża. Tym razem podążył do Kaliksta II, który przebywał w Reims. Papież potwierdził mu przywilej Gelazego II, ale nalegał nań równocześnie, aby osiadł w diecezji Laon. Norbert spróbował wtedy zreformować tam kolegiatę, ale kiedy próba spełzła na niczym, osiadł z uczniami w dolinie Prémontré i tam to założył wspólnotę, która rozróść się miała w potężny zakon. Z początku nie myślał o tym; miał przed oczyma raczej ideał życia kanonickiego, ale po pewnym czasie przyjął regułę św. Augustyna, a na Boże Narodzenie 1121 r. razem z towarzyszami złożył śluby zakonne. Mimo to nadal był kaznodzieją wędrownym i głosił słowo Boże w północnej Francji, w Niderlandach i w Niemczech. Przy tej okazji zdobywał sobie nowych uczniów. Gdy wracał z Kolonii, przyjął ofiarowaną mu fundację i założył nowy ośrodek w Floreffe pod Namur. W r. 1123 działał również w Antwerpii. Trzy lata później dla obrony swego zakonu wybrał się do Rzymu. Ofiarowanego mu wkrótce biskupstwa w Würzburgu nie przyjął, ale nieco później na sejmie Rzeszy w Spirze przynaglono go do obsadzenia stolicy arcybiskupiej w Magdeburgu. Tam także rozpoczął gorliwą działalność reformatorską, a ponadto starania o przeszczepienie swego zakonu na teren wschodnich Niemiec. Tymi staraniami znowu wzbudził opozycję i niechęć ze strony wielu. Doszło nawet do tego, że na skutek wzburzenia i rozruchów na jakiś czas musiał opuścić swoją biskupią stolicę. W r. 1132 jeszcze raz wyprawił się do Rzymu, tym razem w charakterze kanclerza cesarstwa. Gdy chodziło o osadzenie na tronie papieskim Innocentego II, rozwinął działalność tak energiczną, że zakrawała wyraźnie na szorstkość. Widząc, że trudno pogodzić dwie ważne funkcje, w r. 1128 zrezygnował z rządów w zakonie. Jako biskup Magdeburga zetknął się także ze sprawami Słowiańszczyzny. Uważała go ona nieraz za wroga. Potomni nie bez pewnej przesady przeciwstawiali go Ottonowi z Bambergu, zapominając, że przy temperamencie, w którym gorliwość chętnie wyprzedza rozwagę, troska o metropolię magdeburską mogła go niejednokrotnie czynić krótkowzrocznym. Był zresztą dzieckiem swojego wieku, wychowanym w ideologii Świętego Cesarstwa Rzymskiego, z którym tak łatwo utożsamiano dobro Kościoła. Zmarł 6 czerwca 1134 r. w swym biskupim mieście. Rozrastający się zakon zadbał o rozwój jego czci. Mimo to kanonizował go dopiero Grzegorz XIII (1582). Szczątki spoczywały długo w Magdeburgu. Dopiero w czasie wojny trzydziestoletniej norbertanom ze Strachova pod Pragą udało się je wydostać spod opieki protestantów i umieścić w swoim kościele.

deon.pl