Do wyboru 3 rozmiary: A4 (210/297 mm), A3 (297 x 420mm ), A3+ (329 x 483mm).

Kolory wydruku mogą się różnić od widocznych na ekranie, gdyż jest to zależne od indywidualnych ustawień monitora.

Materiały użyte do produkcji obrazków są wysokiej jakości, wydruki A4 na świetnym papierze Epson (192g); wydruki A3 i A3+ na papierze o gramaturze 230g. Ramka polskiego producenta wykonana z aluminium z frontem z pleksi z antyrefleksem, dzięki czemu grafiki zyskują szlachetną matowość. 

Pianka użyta do usztywnienia obrazka ma 5 mm, ale jest wyjątkowa lekka. Do zawieszenia służy metalowy zaczep wpięty w tył pianki.

CO LEPSZE? PLAKAT W RAMCE CZY NA PIANCE?

Zależy czego szukamy.

Obrazek na piance dzięki swej lekkości wnosi powiew nowoczesności i braku skrępowania. Wydruk w tym sposobie prezentacji jest zawsze dobrze widoczny pod każdym kątem. I ostatnia zaleta to możliwość zaprezentowania wydruku w rozmiarze A3+, który jest większy niż plakat w standardowej ramce A3.

Natomiast plakat w ramce, szczególnie czarnej, staje się wyrazistym akcentem w pomieszczeniu. Ponadto pleksi i aluminiowa ramka zabezpieczają wydruk przed wilgocią oraz przed ewentualnymi wgnieceniami, które mogą się zdarzyć w przypadku zastosowania podkładu piankowego.

MAGDALENA

Jest to imię pochodzące od przydomka Marii z Magdali. Nazwa miejscowa Magdala jest pochodzenia aramejskiego. Odpowiada hebrajskiej nazwie Migdal ‚wieża ryb’ (dziś el-Medżdel odległe o 5 km od Tyberiady).

W zapisach hagiograficznych doliczyć się można co najmniej 24 Magdalen. Ale niektóre z nich nosiły to imię jako drugie i tak jak Maria z Magdali wystę­pują często pod pierwszym imieniem. Inne znów po­jawiają się w grupach męczenników.

Magdalena Panatieri. Urodziła się w r. 1443 w Trino, na pograniczu Piemontu i Lombardii. Nie mając jeszcze dwudziestu lat, wstąpiła do tercjarek dominikańskich. Jako taka oddawała wiele posług charytatywnych i zajmowała się katechizacją. Miała przepowiedzieć nieszczęścia, jakie Italię czekały w XVI stuleciu

Magdalena z Canossy. Wywodziła się z rodu słynnej Matyldy Toskańskiej, która przyjmowała u siebie w r. 1077 Grzegorza VII i Henryka IV. Gdy miała pięć lat, straciła ojca. Wkrótce potem jej matka wyszła powtórnie za mąż, ją zaś oddano na wychowanie wujowi Oktawiuszowi. Na co dzień zajmowała się nią guwernantka francuska, surowa i mało wyrozumiała. Gdy miała piętnaście lat, ciężko zachorowała. Potem dwukrotnie próbowała zostać karmelitanką, ale próby się nie powiodły. Oddała się wówczas życiu bogobojnemu, dzieląc czas na modlitwę, czytanie i odwiedzanie chorych. W r. 1800 zetknęła się, a potem zaprzyjaźniła z hrabiną Karoliną Trotti in Durini, która zarządzała szpitalem w Mediolanie. Te kontakty oraz sugestie biskupa Werony skłoniły ją do prowadzenia una scuola di carit-, ośrodka, w którym kształtowały się i oparcie znajdywały osoby posługujące chorym. Ośrodek Magdaleny przeszedł potem rozmaite koleje i przeobrażenia. Dał w końcu początek zgromadzeniu; Pius VII najpierw zaaprobował je ustnie, potem zaś zatwierdził dekretem pochwalnym. Odtąd kanosjanki – bo tak zgromadzenie zaczęto nazywać – ciągle się rozrastały i rozszerzały swą działalność. Równocześnie coraz bogatszym stawało się życie wewnętrzne założycielki, które odzwierciedliło się w jej dzienniczku oraz w bogatej korespondencji. Zmarła w Wielki Piątek wieczorem, w dniu 10 kwietnia 1835 r.

Magdalena Zofia Barat. Urodziła się 12 grudnia 1779 r. w Joigny, w departamencie Yonne, w rodzinie bednarza i winogradnika. Na jej urobienie silnie wpłynął jej brat, który został duchownym. W dużej też mierze dzięki niemu zdobyła wykształcenie. U niego zresztą w Paryżu przebywała przez czas dłuższy. Potem zetknęła się z o. Józefem Varin, jezuitą, który skłonił ją do tego, aby bez reszty oddała się Najśw. Sercu Jezusowemu. W r. 1800 razem z towarzyszkami o podobnych aspiracjach założyła Zgromadzenie Sióstr Najśw. Serca Jezusowego, które u nas znane jest raczej pod swą francuską nazwą Sióstr Sacré-Coeur. Dzięki mocy charakteru, którą zdobyła w trudnych warunkach swojej młodości, ale także dzięki niepospolitej wielkoduszności nowym instytutem kierowała świetnie. Domy zakonne i zakłady wychowawcze, którymi -Matka Barat- kierowała jako przełożona generalna, mnożyły się teraz jak grzyby po deszczu. Jak zwykle, nie zabrakło jednak przeciwności, a na początku lat czterdziestych zgromadzeniu zaczęły zagrażać niebezpieczne adaptacje. Około r. 1844 odzyskało ono jednak swą równowagę i nadal rozwijało się nie tylko na terenie Francji, ale także poza jej granicami. Od r. 1843 istniało także i rozwijało się na terenach polskich (Lwów, Poznań itd.).

deon.pl