Katarzyna 1

Product code: WYDRUK_0374

1454

- +

Obrazek Katarzyna

 

Zdjęcie przykładowe w czarnej ramce.

Święte o tym imieniu

rozmiary Do wyboru 3 rozmiary: A4 (210/297 mm), A3 (297 x 420mm ), A3+ (329 x 483mm).

wzornik_small Kolory wydruku mogą się różnić od widocznych na ekranie, gdyż jest to zależne od indywidualnych ustawień monitora.

folia Materiały użyte do produkcji obrazków są wysokiej jakości, wydruki na świetnym papierze Epson (192g). Ramka polskiego producenta wykonana z aluminium z frontem z pleksi z antyrefleksem, dzięki czemu grafiki zyskują szlachetną matowość. 

KATARZYNA

Jest to imię wywodzące się z języka greckiego, od przymiotnika katharós 'czysty, bez skazy’,

Święte występujące w historii pod tym imieniem tworzą osiemnastoosobową grupę.

 

Katarzyna Aleksandryjska. Nazywamy ją tak, ponieważ wedle legendy miała się urodzić w Aleksandrii jako córka króla Kustosa. Kształciła się ponoć we wszystkich dziedzinach, osiągając wspaniałe wyniki. Interweniowała na rzecz chrześcijan rodzinnego miasta, kiedy zaś cesarz Maksencjusz kazał jej złożyć ofiary bożkom, przedstawiła mu wymownie prawdę o tym, że Bóg jest jeden. Maksencjusz kazał wówczas stawić się jej przed licznym zgromadzeniem filozofów i retorów, którzy mieli za zadanie zbić jej argumenty. Ale stało się coś przeciwnego. To Katarzyna udowodniła im prawdziwość wiary i doprowadziła do niej. Wówczas cesarz, rozgniewany takim obrotem sprawy, skazał Katarzynę na najokrutniejsze męki: głód, tortury itd., w końcu zaś rozkazał ją ściąć. – Taka jest w skrócie najprostsza forma legendy, którą później wzbogacono rozmaitymi szczegółami. Katarzynę uważano za najpotężniejszą spośród Czternastu wspomożycieli, ponadto uchodziła za patronkę wielu instytucji, zawodów i stanów, od uniwersytetów (np. Sorbony) i konfraterni literackich poczynając, a na modystkach i szwaczkach kończąc. Dodajmy też w końcu, iż w roku 1571 Regina Prothmann założyła w Braniewie (Brunsberdze) zgromadzenie pod wezwaniem św. Katarzyny, które później działało na Warmii i Litwie, a skasowane zostało dopiero w czasie kulturkampfu (przeniesione do Finlandii i Anglii; dziś działa w Brazylii i liczy 6 prowincji).

Katarzyna Szwedzka. Urodziła się około jako córka Ulfa Gudmarssona i św. Brygidy. Powierzono ją cysterkom w Riseberg, gdzie otrzymała też pewne wykształcenie. Wydano Katarzynę za rycerza Edgarda z Kyren, którego skłoniła do życia we wstrzemięźliwości. W r. 1350 udała się do Rzymu na jubileusz. Nie zamierzała pozostać tam; kiedy jednak w Wielki Piątek 1351 r. matka powiedziała jej o śmierci Edgara, a wiedziała o tym dzięki szczególnemu doznaniu mistycznemu, zdecydowała się towarzyszyć matce i odtąd, nieraz wbrew skłonnościom serca, zdecydowanie odrzucała starania o jej rękę. Wraz z matką odbyła pielgrzymkę do Ziemi Świętej i uczestniczyła w jej inicjatywach oraz życiu pokutnym, które zresztą kilkakrotnie próbowała temperować. Gdy św. Brygida umierała w r. 1373, w niej przede wszystkim zostawiała dziedziczkę swych ideałów i planów. Odtąd Katarzyna trudzi się nade wszystko około dwóch spraw: starań o kanonizację matki oraz urządzenia fundacji w Vadstenie, ośrodka nowego życia zakonnego. W r. 1374 towarzyszy relikwiom matki w drodze do ojczyzny i wówczas przejeżdża przez ziemie polskie. Będąc pierwszą ksienią klasztoru w Vadstenie, doprowadza fundację do rozkwitu, a równocześnie – choć z mniejszym rozgłosem – kontynuuje proroczą misję matki.

Katarzyna Sieneńska.  Wielka mistyczka, która tak oto wkraczała w dzieje, urodziła się ok. r. 1347 w Sienie jako córka mieszczanina Jakuba Benincasa i Mony Lopa. Już w siódmym roku życia doznała pierwszej wizji. Wolno sądzić, iż te pierwsze doznania mistyczne nieco ją niepokoiły. Mimo sprzeciwów ze strony niektórych członków rodziny, którzy chcieli wydać ją za mąż, około r. 1360 wstąpiła do dominikanek w swym rodzinnym mieście. Kontaktując się w latach następnych z wielu wybitnymi zakonnikami i oddając lekturze dzieł duchownych, wnikała w tajniki życia wewnętrznego. Z gronem przyjaciół, które z czasem powstało wokół niej, Katarzyna zaczęła równocześnie zajmować się sprawami publicznymi i szerzyć swoją ulubioną ideę: pokój na rzecz wyprawy krzyżowej i poprzez nią. W tym też czasie zaczęto się do niej zwracać z prośbą o rady w rozmaitych sprawach. Wszystko to nie mogło nie zaniepokoić dominikanów sieneńskich. I dlatego w 1374 r. wezwano ją na kapitułę do Florencji, a kiedy ta uznała jej nieskażoną prawowierność, bł. Rajmund z Kapui, mianowany lektorem teologii w Sienie, został równocześnie naznaczony na jej kierownika duchownego i opiekuna jej grupy. Pod koniec tego samego roku dotknęła ją epidemia, która wyniszczyła Sienę. Ozdrowiawszy pojechała do Pizy i innych miast Italii, szerząc wszędzie swą ideę krucjaty. W Pizie też, wedle świadectwa Rajmunda, otrzymała stygmaty, które ukrywała do końca życia. Już za życia Katarzyny zbierano w środowiskach dominikańskich materiały do jej biografii.

Katarzyna z Bolonii. Urodziła się 8 września 1413 r. w szlacheckiej rodzinie Vigrich. Gdy miała lat jedenaście, wysłano ją do Ferrary na dwór książąt d’Este. Razem z księżniczką Małgorzatą otrzymała tam staranne wykształcenie. Nauczyła się m.in. mówić i pisać po łacinie oraz zapoznała się ze sztuką malarską. Tę ostatnią uprawiała z pewnym wzięciem. Jej obrazy oglądać można w wielu muzeach włoskich. W r. 1432 przywdziała w Ferrarze habit klarysek. Mistyczkę, obdarowaną wielu wizjami i innymi nadzwyczajnymi łaskami, kanonizował w roku 1712 Klemens XI.

Katarzyna Genueńska. Urodziła się sto lat po swej imienniczce z Sieny, tzn. w roku 1447, w znakomitej rodzinie genueńskich gwelfów, która wydała dwóch papieży oraz wielu innych dostojników kościelnych i świeckich. Była ostatnią z pięciorga dzieci byłego wicekróla Neapolu Jakuba Fieschi i Franciszki di Negra. W 1463 r. dano ją za żonę Julianowi Adorno, genueńskiemu gibelinowi, człowiekowi rozwiązłemu i rozrzutnemu, który miał już pięcioro nieślubnych dzieci. Związek szczęśliwy nie był, bo Julian życia swego nie zmienił. Katarzyna przez pięć lat żyła tedy w głębokim osamotnieniu i przygnębieniu, potem zaczęła szukać pociechy prowadząc światowe życie towarzyskie. Nie było to jeszcze życie grzeszne, niemniej Katarzynie poza uczuciem niesmaku niczego nie dało. 20 marca 1473 r. zwróciła się do Boga z prośbą o trzy miesiące choroby. Tymczasem nazajutrz, gdy za namową siostry przystąpiła do spowiedzi, doznała nagle tak silnego wstrząsu i tak mocno doświadczyła miłości Bożej, iż doprowadziło ją to do gruntownej przemiany serca i umysłu. Nie znaczy to, by w jej dalszym rozwoju duchowym nie dało się wyznaczyć pewnych etapów. Podjęła teraz praktyki surowej pokuty, do czego wkrótce przyłączył się jej zrujnowany finansowo mąż. Razem też zaczęli się oddawać posłudze chorych. W 1476 r. Katarzyna zaczęła ponadto praktykować bezwzględne posty w czasie adwentu i wielkiego postu. Praktyka ta nie osłabiła jej działalności charytatywnej. W tym też mniej więcej czasie Katarzyna kierowała się wyłącznie natchnieniami wewnętrznymi. W czasie straszliwej epidemii, która w trzy lata później nawiedziła miasto, sama zachorowała, ale z wolna wróciła do zdrowia. Natomiast mąż jej zmarł w r. 1497, a Katarzyna otrzymała nadprzyrodzone zapewnienie o jego zbawieniu. Od 1499 r. Katarzyna nie praktykowała już swych nadzwyczajnych postów. Poddała się też stałemu kierownictwu duchownemu. Objął je Kajetan Marabotto, jej przyszły biograf i herold jej duchowego posłannictwa. Wówczas też wokół niej powstała niewielka grupa przyjaciół, mających podobne co ona dążenia duchowe. Jest to także okres -czyśćca-, czas bolesnych prób wewnętrznych właściwych mistykom. Od 1506 r. coraz częściej choruje, ale następują także okresy nagłego polepszenia, które wówczas poczytywano za zjawiska nadprzyrodzone. W końcu choroba staje się groźna. Był to prawdopodobnie rak żołądka lub innego organu trawiennego. Cierpiąca ogromnie i wyniszczona głodem oraz pragnieniem – święta umiera w milczeniu dnia 15 września 1510 r. Pochowano ją w kościele szpitalnym. W osiemnaście miesięcy później dokonano ekshumacji i stwierdzono, że ciało nie uległo jakiemukolwiek zepsuciu. Rozbudziło to kult świętej. Od 1642 relikwie spoczywają w oszklonej trumnie. Ciało z czasem uległo procesowi wyschnięcia, ale pozostało nienaruszone.

Katarzyna Ricci. Była córką gonfaloniera Florencji, Piotra Franciszka, i jego żony Katarzyny dei Firidolfi. Urodziła się 23 kwietnia 1522 r. Na chrzcie otrzymała imię Alessandrinetta. Straciwszy wcześnie matkę, wychowywała się w klasztorze benedyktynek. W 1535 wstąpiła do dominikanek w Prato. Niebawem zaczęła doznawać łask mistycznych. W 1546 otrzymała stygmaty. Równocześnie zaznaczał się coraz większy jej wpływ na innych. Dość wspomnieć, że radzili się jej tacy ludzie, jak Karol Boromeusz, Filip Neri, Pius V, Maria Magdalena de Pazzi oraz wielu innych. Wielkim szacunkiem darzyła Savonarolę, co później utrudniało przeprowadzenie procesu kanonizacyjnego. Energia, jaką wykazywała, oraz delikatności, która z nią szła w parze, sprawiły, że mianowano ją wiceprzeoryszą, a potem przeoryszą (1552).

Katarzyna Tekakwitha. Urodziła się na początku kwietnia 1656 r. w Ossernenon (dziś Auresville, w stanie New York), w osadzie jednego z najbardziej wojowniczych plemion irokeskich. Ojciec był poganinem, naczelnikiem osady; natomiast matka pochodziła z plemienia Algonkinów, zamieszkałego nad Zatoką Św. Wawrzyńca, i była chrześcijanką. Swe praktyki religijne spełniała ukradkiem. W ich podtrzymywaniu wspomagała ją owdowiała przyjaciółka, Anastazja Tegonhadszongo. Mając cztery lata, Katarzyna straciła rodziców, zmarłych na skutek epidemii. Sama także nie wyszła z klęski cało. Odtąd miała już bardzo ograniczoną zdolność widzenia. Sierotę adoptowała ciotka Karitha i jej mąż Jowanero. W nowym domu spełniała zwykle niewieście posługi Indianek. W r. 1666 doszło do zawarcia pokoju między Francuzami a pięcioma plemionami irokeskimi. Mohawkowie do układów nie przystąpili, wobec czego hrabia De Tracy, dowódca wojsk kolonialnych, zorganizował przeciw nim ekspedycję karną. Tekakwitha razem z innymi uciekła wówczas w puszczę. Ale niebawem jezuici Bruyas, Fremin i Pierron dotarli do plemienia z misją pokojową. Ruszyli potem dalej, ale Tekakwitha utrzymywała już z nimi kontakt. Tym bardziej mogła go podtrzymać wtedy, gdy o. Pierron wrócił do osady i gdy w ciągu uciążliwej całorocznej pracy zdołał doprowadzić do kilku nawróceń (przywódców od krwawych orgii odwieść jednak nie zdołał). Tekakwithę usiłowano potem wydać za mąż. Dzielnie opierała się tym próbom, a w końcu wyznała, że pragnie przyjąć chrzest. Mimo protestów opiekunów przyjęła go w dniu 5 kwietnia 1667 r. Znosiła potem niechęć i nienawiść wielu. W październiku 1677 r. zdołała uciec do Caughnawaga (dziś La-Prairie-de-la-Madelaine, na południe od Montrealu), gdzie jezuici utworzyli dla Indian chrześcijańskie osiedle. Oddawała się tam pracy i modlitwom. Na Zwiastowanie 1679 r. złożyła ślub czystości. Dostrzeżono potem, że oddawała się surowym wyrzeczeniom. Zmarła 17 kwietnia 1680 r. Jej grób stał się rychło celem wielu pielgrzymów, którzy chętnie nazywali ją Lilią Mohawków. Katarzynę beatyfikował w r. 1980 Jan Paweł II.

Katarzyna Labouré. Urodziła się w Fain-les-Mo-tiers, w licznej rodzinie chłopskiej. Nigdy nie uczęszczała do szkoły. Utraciwszy wcześnie matkę, objęła w rodzinnym domu funkcję gospodyni. W ślad za swą starszą siostrą mimo oporów ojca wstąpiła w r. 1830 do szarytek. Doznała wielu nadzwyczajnych łask, z których najsłynniejszą była wizja z dnia 27 listopada 1830. Z niej to wywodzi się praktyka Cudownego Medalika. W 1831 r. Katarzyna znalazła się w hospicium przy ulicy Picpus i tam w ukryciu, nie zdradzając swych wizji nikomu poza spowiednikiem, dokończyła swego skromnego życia, wypełnionego uciążliwymi posługami około starców.

Katarzyna Maria Drexel. Urodziła się 26 listopada 1858 r. w Filadelfii, w stanie Pensylwania, jako córka szanowanego powszechnie bankiera. Matka zmarła w miesiąc po jej urodzeniu. Troskliwie zajęły się nią wtedy siostry, a następnie druga żona ojca, Emma Bouvier. Nieco później ta ostatnia zwróciła jej uwagę na świat ludzkiej nędzy. Katarzynę do żywego dotknął przede wszystkim los tych, którzy dość powszechnie uchodzili wówczas za ludzi niższego gatunku: Indian i Murzynów. W zamiarach wstąpienia do zgromadzenia zakonnego powstrzymywał ją zrazu jej spowiednik, ale w r. 1888 otrzymała zgodę na wszczęcie starań o założenie instytutu dla obrony praw i wspomagania wspomnianych grup ludności. Tak więc w r. 1891 powstało Zgromadzenie Sióstr Sakramentek dla Indian i Ludzi Kolorowych (Congregatio a Ss. Sacramento pro Indis et colorata gente). Składając profesję zakonną, Katarzyna do zwykłych ślubów dodała czwarty: że dla Indian i Czarnych będzie matką i służebnicą. Potem wiele się napracowała przy zakładaniu szkół. Jeszcze za jej życia powstało ich niemal sześćdziesiąt, a tym także Xavier University w Nowym Orleanie. Ten ostatni zasługuje na uwagę, bo ówcześnie na uniwersytety amerykańskie Czarnych nie przyjmowano. Nie trzeba dodawać, że znalezienie środków do zakładania i prowadzenia licznych instytucji, a także kierowanie nimi wymagało wielu trudów. Katarzyna podejmowała je z energią i wytrwałością, które wydawały się niewyczerpane. W r. 1937 zmogła ją jednak choroba. Odtąd już do śmierci była unieruchomiona. Czas, który pozostał jej na tej ziemi, obróciła na adorowanie i kontemplowanie Najśw. Sakramentu.

deon.pl

 

Rozmiar

wydruk A4, wydruk A3, wydruk A3+, wydruk A4 w czarnej ramce, wydruk A4 w białej ramce, wydruk A3 w czarnej ramce, wydruk A3 w białej ramce, plik cyfrowy

Produkty powiązane

Wpisz wyszukiwaną frazę

Koszyk

Brak produktów w koszyku.

[]