Do wyboru 3 rozmiary: A4 (210/297 mm), A3 (297 x 420mm ), A3+ (329 x 483mm).

Kolory wydruku mogą się różnić od widocznych na ekranie, gdyż jest to zależne od indywidualnych ustawień monitora.

Materiały użyte do produkcji obrazków są wysokiej jakości, wydruki A4 na świetnym papierze Epson (192g); wydruki A3 i A3+ na papierze o gramaturze 230g. Ramka polskiego producenta wykonana z aluminium z frontem z pleksi z antyrefleksem, dzięki czemu grafiki zyskują szlachetną matowość. 

KAMIL

Jest to imię męskie wywodzące się z rzymskiego cognomen Camillus, Casmillus. Jako wyraz pospolity camillus oznaczał 'pomocnika kapłana’, a pierwotnie 'szlachetnego chłopca’.

W zapisach hagiograficznych znajduje się chyba jeden tylko święty, który nosił i popularyzował to imię.

Kamil de Lellis, założyciel Kleryków Regularnych Posługujących Chorym. Urodził się w Bucchianico, w Abruzzach. W młodości wiódł życie dość lekkomyślne. W latach 1569-1574 był żołnierzem na służbie Wenecjan i brał udział w wojnie z Turkami. W dwudziestym piątym roku życia zerwał z dotychczasowym sposobem postępowania i pragnąc pokutować wstąpił do kapucynów. Ale nie u nich miało się dopełnić jego życiowe powołanie. Stan zdrowia zmusił go do opuszczenia zakonu. Udał się wtedy do Rzymu i tam w szpitalu Św. Jakuba został pielęgniarzem. Tam też odzyskał zdrowie i do żywego przejął się losem chorych oraz niedostateczną troską o nich. Wysunąwszy się z czasem na stanowisko kierownicze w szpitalu, Kamil pozyskał sobie gorliwych współpracowników i z nimi w r. 1582 założył stowarzyszenie dla pielęgnowania chorych, z którego niebawem wyrosło nowe zgromadzenie zakonne Kleryków Regularnych Posługujących Chorym (kamilianie). Tymczasem Kamil sam duchowo dojrzał – jego kierownikiem duchownym był przez pewien czas św. Filip Neri – i rozpoczął w Kolegium Rzymskim studia celem przygotowania się do święceń kapłańskich. Przyjął je w 1584. Z niestrudzoną gorliwością rozwijał teraz szeroko pojmowaną działalność charytatywną i ożywiał swymi inicjatywami organizację szpitalnictwa oraz duszpasterstwo chorych. Do r. 1607 piastował także godność przełożonego zakonu, który sam założył. Ten inicjator nowoczesnej dobroczynności publicznej oraz prekursor organizacji Czerwonego Krzyża zmarł 14 lipca 1614. Św. Robert Bellarmin oświadczył wówczas, że miłość wypełniająca jego duszę zapewniła mu w niebie miejsce wśród serafinów. Leon XIII (1886) ogłosił go (wraz ze św. Janem Bożym) patronem szpitali i chorych, a Pius XI (1930) ponadto patronem pielęgniarzy i pielęgniarek.