Do wyboru 3 rozmiary: A4 (210/297 mm), A3 (297 x 420mm ), A3+ (329 x 483mm).

Kolory wydruku mogą się różnić od widocznych na ekranie, gdyż jest to zależne od indywidualnych ustawień monitora.

Materiały użyte do produkcji obrazków są wysokiej jakości, wydruki A4 na świetnym papierze Epson (192g); wydruki A3 i A3+ na papierze o gramaturze 230g. Ramka polskiego producenta wykonana z aluminium z frontem z pleksi z antyrefleksem, dzięki czemu grafiki zyskują szlachetną matowość. 

GRZEGORZ

Imię to nosiło wielu papieży, np. Grzegorz I Wielki, Grzegorz XIII, twórca kalendarza gregoriańskiego.

Święci, którzy nosili to imię, są bardzo liczni. W samym Martyrologium Rzymskim spotykamy siedemnastu Grzegorzy. Takich zaś, których tam nie ma, ale w kulcie i historii kościelnej zajmują miejsce poczesne, naliczyć by można ponadto około dwudziestu.

Grzegorz Cudotwórca. Najpierw nosił imię Teodor. Urodził się około r. 213 w Neocezarei, w Poncie, w rodzinie pogańskiej. Mając lat 14, przyjął chrzest i wtedy to przybrał imię Grzegorz. Razem ze swoim bratem, Atenodorem, studiował retorykę, prawo i język łaciński. Dla pogłębienia studiów udał się do Bejrutu i wówczas w Cezarei Palestyńskiej zetknął się z Orygenesem. Odczuwał wielką niechęć, by poddać się jego kierownictwu, ale mimo to został jego uczniem, później zaś, ulegając urokowi wiedzy i wymowy nauczyciela, stał się jego entuzjastą. Po pięciu latach pobytu w szkole wielkiego mistrza wygłosił na jego cześć mowę, która zachowała się, podobnie jak dziękczynny list Orygenesa do Grzegorza. Po ukończeniu studiów został przez biskupa Fedyma z Amazji wyświęcony na biskupa Neocezarei, która wtedy była jeszcze miastem całkowicie pogańskim. Na tym stanowisku okazał niezwykłe zalety swego usposobienia. W czasie prześladowania chronił się z wiernymi w zalesionych obszarach górskich. Pośród tych przeciwności przejawił niezwykły hart ducha oraz wielkoduszność, równocześnie zaś zyskał sobie opinię cudotwórcy.

Grzegorz z Nyssy. Urodzony około 335 roku w Cezarei, w Poncie, był młodszym bratem św. Makryny i św. Bazylego Wielkiego. Na studiach w Cezarei i Neocezarei poznał filozofię platońską i neoplatońską. Będąc jeszcze młodzieńcem, wyświęcony został na lektora, potem jednak ku dalszym stopniom stanu duchownego się nie garnął, wręcz przeciwnie, ożeniwszy się, został nauczycielem retoryki. Z czasem jednak uległ wpływowi Makryny, Bazylego i Grzegorza z Nazjanzu i odmieniając życie (362) wybrał stan zakonny. W kilka lat później pod wpływem Bazylego, który reorganizował Kościół w Kapadocji, opuścił samotnię i objął stolicę biskupią w Nyssie, położonej na południowy zachód od Cezarei. Umarł zapewne w r. 395, pozostawiając potomności swą bogatą spuściznę pisarską. Obejmuje ona dzieła egzegetyczne, dogmatyczne, ascetyczno-mistyczne i korespondencję.

Grzegorz z Tours. Georgius Florentinus – takie właściwie było jego pierwotne imię – pochodził ze znakomitej rodziny z Owernii, która wydała wielu świętych. Jego wykształcenie nie było pełne i pogłębione, mówił jednak klasycznym językiem łacińskim i potrafił świetnie przekazywać zebrane wiadomości. W r. 563 został uzdrowiony u grobu św. Marcina z ciężkiej choroby. Jego działalność przypadła na rozkład monarchii merowińskiej, toteż musiał działać pośród rozlicznych intryg, sporów i korupcji. Mimo to broniąc słabych i godząc zwaśnionych, okazał taką wielkoduszność, iż jego autorytet uznać musieli wszyscy. Celował też w trosce o zabezpieczenie i rozwój kultu, w szczególny zaś sposób propagował kult świętych, których sam rzetelnie naśladował.

Grzegorz I, papież, zwany Wielkim. Był już prefektem miasta, kiedy porzucił karierę światową i we własnym domu założył klasztor, w którym żył według reguły benedyktyńskiej. Także w swoich dobrach na Sycylii ufundował sześć klasztorów. Wówczas to zapewne dopełnił swego wykształcenia teologicznego. Po śmierci Pelagiusza II wybrano go jednomyślnie na papieża. Daremnie starał się przed tą godnością obronić, próbując nawet ucieczki. Przynaglono go i ostatecznie przyjął sakrę. Rządy sprawował odtąd mężnie i wytrwale, starając się o podniesienie znaczenia Kościoła i jego reorganizację. Mądrze gospodarzył tzw. dziedzictwem św. Piotra i kierował zawisłymi odeń bezpośrednio diecezjami. Strzegł pilnie niezawisłości Kościoła od władzy świeckiej. Pozostawił bogatą spuściznę literacką, która wywarła olbrzymi wpływ na kształtowanie się myśli chrześcijańskiej Zachodu, zwłaszcza jego duchowości i prawodawstwa kościelnego.

Grzegorz X, papież. Urodził się w Piacenzy, w możnej rodzinie Viscontich. Na chrzcie otrzymał imię Teobald. Poruszony sytuacją, w jakiej znajdowali się krzyżowcy w Palestynie, sam wyruszył na Wschód. Prowadził tam działalność duszpasterską, ale próbował także uładzić stosunki wewnętrzne i nawiązać stosunki z Wielkim Chanem. Wtedy to zainteresował się żywo Tatarami. Odtąd marzyć będzie o ich chrystianizacji. W jesieni 1271 r., przebywając w Akce dowiedział się o swym wyborze na tron św. Piotra. Był to wybór podyktowany kompromisem, zawartym po długim wakansie. Odbył jeszcze pielgrzymkę do Jerozolimy, z którą żegnał się słowy psalmisty: -…jeśli zapomnę o tobie-. Zawierały poniekąd program jego pontyfikatu. Wróciwszy do Italii, przyjął w marcu 1272 r. święcenia kapłańskie, sakrę, a w kilkanaście dni później tiarę papieską. Całą duszą oddał się organizowaniu nowej krucjaty, ale nikt też nie zdecydował się na efektywne poparcie idei krucjaty. Mądre były kanony zmierzające do reformy kleru, ale od uchwały do jej realizacji droga miała się okazać daleka. Mimo wszystko papież nie ustawał w wysiłkach. W Ziemi Świętej zarządził wyremontowanie twierdz i kontynuował swą działalność na rzecz wzmocnienia stanu posiadania.

źródło deon.pl