Do wyboru 3 rozmiary: A4 (210/297 mm), A3 (297 x 420mm ), A3+ (329 x 483mm).

Kolory wydruku mogą się różnić od widocznych na ekranie, gdyż jest to zależne od indywidualnych ustawień monitora.

Materiały użyte do produkcji obrazków są wysokiej jakości, wydruki na świetnym papierze Epson (192g). Ramka polskiego producenta wykonana z aluminium z frontem z pleksi z antyrefleksem, dzięki czemu grafiki zyskują szlachetną matowość. 

EMILIA

Jest to imię pochodzenia łacińskiego.

Święte, które nosiły to imię,to jedynie trzy lub cztery postacie. Ale dwie z nich to wybitne przedstawicielki świętości Kościoła w XIX w.

Emilia Maria Wilhelmina de Rodat. Wychowywała ją babka. Wcześnie zasmakowała w modlitwie i nauczyła się odwiedzać ubogich. Zdecydowała się zrezygnować z pewnych sukcesów ziemskich i bez podziału oddać na służbę Bogu i ubogim. Przebywając w Villefranche dostrzegła, że sprawą najbardziej naglącą jest nauczanie i wychowanie chrześcijańskie. Razem z trzema młodymi dziewczętami poświęca się nauczaniu ubogich dzieci. Dzieło rozwija się z początku powoli, ale potem prędko przekształca się w zgromadzenie zakonne Świętej Rodziny. Gdy 19 września 1852 r. zmarła, liczyło już 36 domów. Beatyfikował Emilię (1940) i kanonizował (1950) Pius XII.

Emilia de Vialar urodziła się w Gaillac na południu Francji. Straciwszy wcześnie matkę, przez dwa lata przebywała u zakonnic w Paryżu. Powróciwszy do rodzinnego domu, przez dwadzieścia lat musiała cierpliwie znosić drażliwe usposobienie owdowiałego ojca i niechęć otoczenia. Do tych cierpień dołączyły się jeszcze rozterki wewnętrzne, które trapiły jej wrażliwą duszę. W r. 1832 nieoczekiwanie odzyskała spokój duszy. Prowadzenie domu przejęła bratowa, ona zaś stała się spadkobierczynią poważnej fortuny pozostawionej przez ciotecznego dziadka. Sprowadziła wówczas do Gaillac trzy przyjaciółki, które, jak ona, dawno marzyły o życiu zakonnym, i założyła zgromadzenie pod wezwaniem św. Józefa od Zjawienia (anioła Gabriela). Uzyskawszy aprobatę biskupa, w kilka lat później wyjechała z paru siostrami do Algieru, dokąd zapraszał ją brat, oficer armii francuskiej. Przeżyła tam nowy okres poważnych strapień. Miejscowy biskup żądał, by przeniosła do Algieru dom macierzysty i zmodyfikowała wedle jego pomysłu reguły zakonne. Gdy Emilia taktownie odmówiła, biskup ją i jej towarzyszki obłożył ekskomuniką, a w końcu spowodował wydalenie Emilii z Algieru. Sposób, w jaki zniosła te bolesne przeciwności, został w dekrecie kanonizacyjnym uznany za dowód heroiczności jej cnót. Ale nie na tym koniec przeciwności znamionujących jej życie. Po powrocie do kraju, trudności stawiane Emilii przez zmieniających się zwierzchników kościelnych sprawiły, że kilkakrotnie musiała przenosić główny dom zgromadzenia. Osiadła wreszcie pod Marsylią, gdzie serdeczną opiekę zapewnił siostrom założyciel oblatów, biskup de Mazenod. W 1842 r. otrzymała także dla swego zgromadzenia tzw. dekret pochwalny Stolicy Świętej. Zmarła 24 sierpnia 1856 r. założywszy czterdzieści dwa domy zakonne, oddane pracy pedagogicznej lub szpitalnej. Emilię beatyfikował (1939) i kanonizował (1951) Pius XII.

źródło deon.pl