Do wyboru 3 rozmiary: A4 (210/297 mm), A3 (297 x 420mm ), A3+ (329 x 483mm).

Kolory wydruku mogą się różnić od widocznych na ekranie, gdyż jest to zależne od indywidualnych ustawień monitora.

Materiały użyte do produkcji obrazków są wysokiej jakości, wydruki A4 na świetnym papierze Epson (192g); wydruki A3 i A3+ na papierze o gramaturze 230g. Ramka polskiego producenta wykonana z aluminium z frontem z pleksi z antyrefleksem, dzięki czemu grafiki zyskują szlachetną matowość. 

MARIA

Jest to bardzo popularne dziś imię kobiece. Popularność tę zawdzięcza temu, że nosiła je Matka Boża. Forma Maria pochodzi ze zgrecyzowanego hebrajskiego Mirjam, Marjam. Etymologicznie imię to łączy się z akadyjskim mari-m 'napawa radością’. W greckiej wersji Nowego Testamentu występuje forma Mariám.

W ślad za Marią, Matką Bożą, czczoną jako Theotókos, poszły inne Marie, promowane spontanicznie przez Lud Boży lub wyróżnione przez beatyfikacje i kanonizacje ostatnich stuleci. Jeszcze niedawno było ich około stu. Po licznych promocjach ostatniego pięćdziesięciolecia jest ich już znacznie więcej. Liczbę beatyfikowanych lub kanonizowanych Marii zwiększyły zwłaszcza fundatorki nowych zgromadzeń zakonnych, wyniesione na ołtarze w ostatnich latach.

Maria w Biblii W Starym Testamencie postać Marii i rola, jaką Ona odegra, nie zarysowuje się wyraźnie. Nie brakuje tam jednak drobnych wprawdzie, ale bardzo licznych przesłanek, które sumują się w zapowiedzi Niewiasty o wyjątkowym znaczeniu. W chronologii ksiąg Nowego Przymierza pierwsze miejsce zajmuje Paweł apostoł. Zaabsorbowany jest prawdą o śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa, nie pomija jednak Jego przyjścia i w Ga 4, 4 mówi z naciskiem, że Bóg -zesłał Syna swego, zrodzonego z niewiasty-. Uzmysławiamy sobie wówczas, że -zrodzony z niewiasty- jest Synem Bożym. – Ewangelia św. Marka, która wedle wszelkiego prawdopodobieństwa powstała przed r. 70, także nie mówi wprost ani o dziewiczym macierzyństwie Marii, ani o dzieciństwie Jezusa, natomiast rolę Marii jako matki podkreśla zwięzłym określeniem Pana jako Jej Syna (6, 3), przy czym tego Syna zamierza równocześnie ukazać jako Syna Bożego (1, 1; 12, 6-8; 13, 32 itd.), który modli się do Boga: -Abba, Ojcze- (14, 36). Gdy zaznacza niechętną postawę krewnych Jezusa (3, 20 n.), nie wymienia Marii. Jest natomiast obecna w czasie interwencji rodzinnej, a wtedy Chrystus formułuje zasadę przewodnią swego życia, która pośrednio jest także pochwałą Jego Matki (3, 31 n.). – W nieco innym kontekście to samo znajdujemy u św. Łukasza (8, 19-21), który w dwóch pierwszych rozdziałach swej Ewangelii ukazuje, jak Maria realizowała zasadę wypowiedzianą przez Syna. Odnajdujemy zarazem dyskretne wskazanie na źródła, z których ewangelista czerpał swe wiadomości. Jego refleksje teologiczne można wtedy uważać za dalszy ciąg wewnętrznych rozpamiętywań Marii (2, 19 i 51). Przede wszystkim na sposób profetyczny opisuje Zwiastowanie. Potem zaznacza, że przez węzeł małżeński Maria przypisana została do dynastii Dawida.Wyrażenie o otrzymaniu pełni łaski otwiera bezkresną perspektywę na oddziaływanie Boże w Marii, a zapowiedź narodzin Jezusa wprowadza w samą głębię chrystologii. Dzięki działaniu Ducha Stworzyciela Maria stanie się nowym miejscem Bożej obecności. Powołanie do dziewictwa wiąże się tu z wezwaniem do macierzyństwa. Poczęcie Jana Chrzciciela jest przy tym dyskretnym znakiem, potwierdzającym prawdziwość tego Zwiastowania. Natomiast pokorna odpowiedź Marii, służebnicy Pańskiej, uzmysławia czynne uczestnictwo Matki w przyjściu na świat Syna Bożego. Towarzyszymy potem scenie Nawiedzenia. Ukazuje ona wzajemne role Jezusa i Jana, zarazem jednak rzuca snop światła na postać Marii. Elżbieta pozdrawia Ją jako matkę swego Pana (1, 43). Jan będzie tylko przesłańcem, który poruszając się w łonie Elżbiety, wita Jego nadejście. Elżbieta rozpoznaje równocześnie w Marii pierwszą, która uwierzyła (1, 45). W tym miejscu św. Łukasz wkłada w usta Marii Magnificat, kantyk chrześcijański, nawiązujący do psalmów Starego Przymierza. Jego tekst naśladuje modlitwę Anny, matki Samuela (1 Sm 2, 1-10). Rozważając wówczas przeżywane wydarzenia, Maria wyczuwała wagę Bożych obietnic. Narodzenie Jezusa i Jego obrzezanie zwracają następnie uwagę na tajemnicę wcielenia Syna Bożego. Ukazuje się apokaliptyczna scena z aniołami Pańskimi, ale osoba Marii ukrywa się za tajemnicą macierzyństwa. Jej wewnętrzne doświadczenie jest teraz wzajemnym przenikaniem się wiary i pamięci (2, 19 i 51). Ofiarowanie w świątyni to konsekracja pierworodnego, która Symeonowi daje okazję do uznania w Nim Mesjasza Pańskiego (2, 26). Kantyk starca opisuje rolę Jezusa i rozwiera perspektywę najbliższej przyszłości. Z dramatem związana jest Maria (2, 35). Radości poczęcia i powicia zamienią się w cierpienia. W czasie dziecięctwa Jezusa rodzice włączeni są w proces wychowania, który pozwala na wzrost -w mądrości, w latach i w łasce u Boga i u ludzi- (2, 52; por. 2, 40). Znamienna jest scena z odnalezieniem dwunastoletniego Jezusa. Uprzytamniamy sobie wtedy, że w zakresie wiary dokonywał się w Marii wzrost i postęp. W dalszych rozdziałach Łukasza Maria pojawia się już tylko okazyjnie i w aluzjach. Jest jednak obecna w czasie, gdy rodzi się Kościół (Dz 1, 14), ale nie zajmuje się wtedy ewangelizacją. Po prostu świadczy o tajemnicy, której spełnienie wymagało Jej czynnego uczestnictwa. – Mateusz o Marii mówi znacznie mniej niż Łukasz. Kiedy jednak podaje genealogię Jezusa, wymienia cztery kobiety, które w pewien sposób zapowiadają przyszłą rolę Marii. Podkreśla poczęcie, które godzi się z dziedzictwem Dawidowym przez Józefa (1, 16). Mówiąc potem o tym ostatnim, zakłada ten sam fundamentalny przekaz: Maria poczęła z Ducha Świętego. Gdy następnie relacjonuje wspólne zamieszkanie małżonków, daje okazję do refleksji o sensie dziewiczej miłości. Podkreśla związek mesjanicznego macierzyństwa z proroctwem Izajasza (1, 22-23), a tak ukazuje, że jego urzeczywistnienie dokonało się w Marii. Maria widoczna jest także w czasie adoracji mędrców ze Wschodu. Jest obecna jako matka podczas ucieczki do Egiptu i kiedy wracają do Nazaretu. – Jan tylko dwukrotnie wymienia Marię w swej Ewangelii (2, 1-12 oraz 19, 25-27), ale daje już podstawę do tworzenia paraleli: Ewa – Maria. W pierwszej scenie Maria współdziała i niejako zachęca do korzystania z wina nowego przymierza. U stóp krzyża spełnia tę samą symboliczną funkcję wobec ucznia, którego Jezus umiłował i który staje się typem prawdziwie wierzącego. Cielesne macierzyństwo Marii staje się podstawą dla macierzyństwa duchowego, które z kolei staje się dopełnieniem tamtego. – Maria nie jest wymieniona wyraźnie Księdze Apokalipsy, ale wielkie freski z rozdz. dwunastego byłyby niezrozumiałe bez odniesień do Jej historycznych zadań. Odnajdujemy tam tedy antytezę do grzechu pierworodnego, przy czym Niewiasta z Apokalipsy ukazana jest, jak rodzi i to rodzi dziecię płci męskiej. Chodzi więc o Jezusa, pierworodnego w nowym stworzeniu (por. 12, 5; 12, 13-17). Z tego wszystkiego wyłania się ponadto relacja, istniejąca między Marią a Kościołem. Matkę Jezusa wolno dlatego przedstawiać jako Niewiastę obleczoną w słońce, z Księżycem u stóp i z koroną z gwiazd dwunastu (12, 1). Spełnia podwójną rolę: w dziedzinie łaski i w sferze chwały. Teologiczna refleksja nad wskazanymi tekstami pomaga nam zrozumieć, dlaczego w nauce Kościoła można było mówić o wniebowzięciu i niepokalanym poczęciu Marii. Odnajdujemy tu także pewne kryterium, pozwalające na ocenę objawień prywatnych, aprobowanych przez Kościół. Nie dodają one niczego do tego, co przekazano już w tradycji apostolskiej. Zwracają jedynie uwagę na wybrane aspekty, które odnoszą się w szczególności do tej czy innej epoki ludzkiego bytowania.

Maria z Betanii (zm. I wiek) – postać biblijna, siostra Marty i Łazarza, czczona w Kościele katolickim i prawosławnym jako święta. Mieszkała w Betanii. W domu Marii i jej rodzeństwa gościł Jezus po wskrzeszeniu Łazarza. Wtedy to Maria namaściła Pana kosztownym olejkiem narodowym i włosami swoimi otarła jego nogi.

Maria Goretti Rodzice byli ludźmi biednymi, ciężko pracowali. Kiedy umarł ojciec, cały ciężar utrzymania rodziny spadł na matkę. Maria była dziewczynką dobrze ułożoną, pobożną, często odmawiała różaniec. Podtrzymywała matkę na duchu w trudnej sytuacji. Gdy starsi bracia pracowali u sąsiadów, na polu lub w winnicy, Maria pomagała matce w sprzątaniu i innych pracach domowych. Słysząc pewnego razu, jak chłopcy z sąsiedztwa powtarzali nieskromne żarty, powiedziała, że wolałaby raczej umrzeć, niż powtarzać takie słowa. Nie wiedziała wówczas, że w pewien sposób przepowiedziała własną męczeńską śmierć w obronie czystości. Osiemnastoletni sąsiad Aleksander Serenelli zaczął napastować Marię, proponując jej grzeszne spotkanie, nawet groził śmiercią. Maria nieraz ratowała się ucieczką, omijała go. Nie chciała jednak mówić o tym matce i starszym braciom, aby nie pogłębiać i tak już istniejącej niechęci do rodziny Serenellich. Pewnego dnia Aleksander wciągnął Marię do kuchni z zamiarem dokonania na niej gwałtu. Ponieważ Maria stawiała mu gwałtowny opór, Aleksander chwycił nóż i zadał jej czternaście groźnych ran. Powracająca z pracy matka zastała córkę w agonii. Natychmiast zawieziono ją do szpitala, gdzie została zaopatrzona sakramentami świętymi. Nie udało się uratować życia Marii. Zmarła w szpitalu 6 VII 1892, w wieku 12 lat, przed śmiercią przebaczając swojemu zabójcy. Pogrzeb Marii przerodził się w wielką manifestację. W pogrzebie wzięły udział tysiące osób, setki kapłanów pod przewodnictwem biskupa.

Maria Zelia Martin, właśc. Marie-Azélie Martin, z domu Guérin – Francuzka, matka świętej Teresy z Lisieux oraz żona świętego Ludwika Martina.
Zelia chciała wstąpić do zakonu Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego à Paulo, ale nie została do niego przyjęta ze względu na problemy z oddychaniem i nawracające bóle głowy. Później zdecydowała się zostać koronkarką. W 1858 poznała zegarmistrza Ludwika Martin, z którym wzięła ślub trzy miesiące później.Zelia i Ludwik po roku celibatu zdecydowali się na wydanie potomstwa. Martinowie mieli dwóch synów i siedem córek, z których pięć córek przeżyło okres dzieciństwa. Ostatecznie wszystkie zostały zakonnicami. Zelia Martin zmarła na raka piersi.

Maria od Krzyża di Rosa założycielka Zgromadzenia Zakonnego Służebnic Miłosierdzia w Brescii.

Maria Małgorzata d’Youville założycielka Sióstr Miłosierdzia z Monteralu.

Klaudyna Thévenet, właśc. fr. Claudine Thevenet, również Maria od św. Ignacego – francuska zakonnica, współzałożycielka Zgromadzenia Najświętszych Serc Jezusa i Maryi.

Maria Eufrazja Pelletier (właśc. Rose Virginie Pelletier) (ur. 31 lipca 1796 w Noirmoutier, zm. 24 kwietnia 1868 w Angers) – francuska zakonnica, założycielka Zgromadzenia Matki Bożej Miłosiernej od Dobrego Pasterza, święta Kościoła katolickiego.

Maria Dominika Mazzarello – włoska salezjanka (CMW), współzałożycielka Córek Maryi Wspomożycielki Wiernych (salezjanek).

Maria-Alfonsyna Danil Ghattas, Palestynka, w 1857 roku mając 14 lat wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr św. Józefa od Objawienia. Otrzymała habit, a także przyjęła imię zakonne Alfonsyna. W 1862 roku złożyła śluby zakonne, potem pracowała jako katechetka. W dniu 24 lipca 1880 roku założyła Zgromadzenia Sióstr od Najświętszego Różańca z Jerozolimy.

Maria Elżbieta Hesselblad – szwedzka brygidka (O.SS.S), założycielka Zakonu Najświętszego Zbawiciela Świętej Brygidy w Rzymie.

źródło wikipedia